Terug naar Nairobi

Terug naar Kenia,

Na veel overleg hebben we uiteindelijk in juli besloten dat we onze vakantie dit jaar echt gaan vieren in Kenia.
Eerst een paar daagjes in Nairobi even weer iedereen zien en daarna door naar Mombasa voor de echte vakantie.
Gisteren was het dan echt zover. We vertrokken voor bijna 3 weken naar Kenia.
Na een paar heftige laatste dagen (opruimen van het huis, werken tot een dag voor vertrek) zouden we om 04.00 vertrekken naar Schiphol.
Doordat we ons (weer) eens verslapen hadden werd het uiteindelijk 04.25. Onze vaste chauffeur Tonny heeft ons weer gebracht.
We hadden een goed afscheid van Nederland, de gehele reis naar Schiphol heeft het geregend.
Bij het uitstappen hebben we de kinderen hun nieuwe tassen gegeven, Alice heeft een tas van “Dora” en Clay van “Bob de Bouwer”, helemaal trots zijn ze erop.
Bij het inchecken vroeg de stewardess om de Visum papieren van US voor de kinderen omdat ze nog steeds hun Keniaanse paspoort hebben. We schrokken ons dood, die hadden we natuurlijk niet. En we hadden ook nergens gelezen dat we dat moesten hebben. Bij verdere navraag bleek gelukkig dat als we hun verblijfsvergunning bij ons hadden we gewoon mochten vliegen zonder die papieren, een pak van ons hart. Bij Nicole spookte d ergste scenario’s al door haar hoofd heen.
Verder ging alles goed, van Schiphol naar London was het een half uurtje vliegen en in Londen hadden 2 uur en 20 minuten om over te stappen op het volgende vliegtuig. Lekker relaxt. En de kinderen konden zich lekker uitleven met hun nieuwe tassen.
Om 0.930 konden we boarden en omdat we achter in het vliegtuig zaten moesten we als eersten het vliegtuig in, het was snoeiwarm in het vliegtuig, maar denk je dat Clay zijn dikke trui uit wilde doen, vergeet het maar.
Al gauw vielen de kinderen in slaap, Clay heeft zelfs de start niet mee gemaakt.
Na een uurtje waren ze al weer wakker, even gekleurd, gegeten en gespeeld. Totdat Clay aardig bleekjes werd en vertelde dat hij moest spugen. Gelukkig zat hij net bij Brendie op schoot en bleef Nicole spuugvrij.
Ongeveer 5 keer heeft hij nog over gegeven in de 3 uren die daarna kwamen en daar tussendoor alleen maar jammeren en hangen totdat hij eindelijk in slaap viel (waar we wel heel blij om waren).
Tot een half uur voor de landing heeft hij geslapen en toen hij eenmaal wakker werd was hij al weer een heel mannetje, er was niets meer van de misselijkheid over.
Na de landing het vliegtuig uit en op naar de visumbalie.
Bij de visumbalie stond (zoals meestal) een dikke rij, maar er kwam al snel een man naar ons toe die de kids wel heel interessant vond en ons naar een andere rij dirigeerde waar er maar 1 voor ons was.
De kids waren super wakker en dat lieten ze ook duidelijk weten, “Ze gingen naar opa Kenia !!!”. Tevens vertelden ze iedereen dat ze een “Dora” en “Bob de Bouwer” tas hebben. Maar die Kenianen snapte er niets van. De koffer kwamen gelukkig al snel zodat we op weg konden naar de uitgang. Het viel wel op dat er (weer) veel naar onze combinatie gekeken werd.
Als je hier in Nairobi de uitgang door gaat wordt je bijna overspoeld door taxichauffeurs en mensen die je willen helpen, we vertelden ze vriendelijk dat we gehaald werden door vrienden, dan laten ze je ook wel met rust.
Na 5 minuten kwam de familie Slingerland aan lopen, ze waren er alle 4, Geweldig. Wat was het fijn hen weer terug te zien.
Ze waren gelukkig met het busje van de zaak gekomen zodat iedereen, inclusief de bagage, er in kon. Op weg naar huis heeft Clay het hoogste woord gehad en veel met opa Kenia gedold.
Eenmaal thuis hebben we nog gezellig nagekletst, maar omdat onze vlucht 21.30 Keniaanse tijd aan kwam was het zo 24.00, echt tijd om naar bed te gaan, Alice was trouwens ook op.

Vandaag waren de kids om 07.00 al weer wakker, Nicole heeft het nog weten te rekken door een paar keer te zeggen dat ze moesten slapen, maar dat was om 07.45 echt afgelopen.
Daarna lekker douchen, aankleden en naar beneden.
Het had geregend vannacht en was niet echt lekker warm wat later op de dag al snel veranderde.
S’morgens rondom huis gebleven en na de kinderen hun middagslaap met de auto op pad gegaan. We wilden naar de Nakumatt Junktion en wisten wonderbaarlijk de weg nog. Daar aangekomen hadden we allebei het thuiskom gevoel en het gevoel dat we niet weg waren geweest. Er was bijna niets veranderd.
Clay zag vandaag Dominic (chauffeur van Anneke) voor het eerst, hij herkende hem meteen en viel hem meteen in de armen. Doninic heeft ons vaak gereden toen we hier nog woonden voor de adoptie.
Verder kleine dingetjes gekocht waaronder een SIM kaart van Safaricom die zoals later bleek, het niet doet, het blijft ook hetzelfde hier.
Sorry, Lin ik ben je Masalathee vergeten, maar dat komt nog wel.
Morgen gaan we de mensen bellen hier in Kenia voor wie we wat hebben mee genomen.

Nu eerst wat bijslapen.
Maar nog even dit……………… het is hier fantastisch!!!!!!!!!!!!!!

Groeten Brendie en Nicole