Teurg in Nairobi

Zondag zijn we terug gekomen uit Mombasa. We werden om 06.30 opgehaald door de taxichauffeur die ons ook naar het hotel toe had gebracht.
Na een rit waarbij (als we katholiek waren) af en toe een kruisje moesten slaan kwamen we aan bij de Ferry waar het heel rustig was en we meteen op de Ferry konden. Daarna langs de vuilnisbelt waar de mensen de vuilnis alweer met de hand aan het sorteren waren.
Uiteindelijk waren we heel erg op tijd op het vliegveld van Mombasa waar het wachten begon.

Omdat we in een vliegtuig moesten waar de stoelen 2 om 2 stonden moest er 1 van ons apart zitten, wel naast ons, maar een gangpad ertussen en naast een vreemde. Op de heenweg had Alice dat gedaan zonder mokken. Maar op de terugweg naar Nairobi moest Clay alleen zitten, dat zinde hem helemaal niet en na veel gemok en luid protest ging hij uiteindelijk zitten om in huilen uit te barsten. De Keniaanse vrouw naast hem keek hem vreemd aan, dit gedrag zijn ze in Kenia niet gewent van hun kinderen.
In Nairobi aangekomen hebben we eerst gezwommen en daarna een lekkere barbecue gehad.

Maandag zijn we naar New Life Home Nairobi geweest om kleertjes te brengen voor New Life Home Nyeri, waar de kinderen vandaan komen. We wilden daar eerst zelf heen om Clay te laten zien waar hij vandaan kwam, maar achteraf vonden we hem daar nog te klein voor. Hij had al genoeg vragen over hoe en wat in Kenia.

Dinsdag zijn we naar Marjolein geweest om de kleren van Stichting Afrika te brengen. Om 11.00 hadden we afgesproken bij de Nakumatt Junction, Eline en Irene gingen ook mee voor de gezelligheid.
2 Jaar geleden zijn we ook bij het kindertehuis van Marjolein geweest, familie Doeve die toen bij ons op bezoek was had veel kleren en schoolgerij meegenomen en dat hebben we toen bij haar kindertehuis gebracht.

Aangezien Marjolein meestal met de matatu naar het kindertehuis gaat kon ze ons de weg niet vertellen, het was ergens achter het vliegveld vertelde ze. Na even zoeken en vragen vonden we eindelijk de juiste weg die (jaja het blijft Kenia) opgebroken was omdat ze hem wilde asfalteren. Het werd dus de alternatieve route. 
Die alternatieve route betekend zanderige hobbelweg berijden en kijken tot waar je kan komen en zo nodig een paar keer iets terug rijden om een andere weg te nemen.

Uiteindelijk kwamen we aan bij het níeuwe onderkomen van het kindertehuis aan. Het is een stuk groter als het vorige tehuis, maar ook een stuk verder van de bewoonde wereld. Het heeft 2 stenen gebouwen en 2 golfplaten gebouwen. die golfplaten gebouwen zijn het onderkomen van de kinderen, hier slapen ze. Gelukkig krijgt Marjolein binnenkort via sponsoring vanuit Nederland 2 nieuwe stenen gebouwen en vervallen de golfplaten gebouwen. Het personeel kende ons nog van de vorige keer en we moesten de familie Doeve de hartelijke groeten doen van hen.

Ze is heel wat van plan daar op de plek. Ze heeft pas vleeskonijnen gekocht en laat die jongen, een goed vleeskonijn lever € 30,- op voor het tehuis.
Daarnaast heeft ze nu kippen voor de slacht. Ze vertelde dat er nu nog maar 3 over waren omdat er net een kippenziekte was geweest met als gevolg 11 kippen dood. De kinderen konden op het laatst geen kippenvlees meer zien ( ja, daar eten ze het gewoon op).

We werden uitgenodigd voor de lunch, ugali met witte kool. Op zich best lekker, maar niet wat wij en onze kinderen gewent zijn om te eten. Ik moet zeggen, heel knap van de kinderen, ze hebben alle 3 een paar hapjes geproefd, maar lustte het echt niet (mochten ze eens mat de handen eten, willen ze het níet).
Na de lunch weer op weg naar huis met behulp van de Tom-tom, een hele andere weg, maar zeker de moeite waard omdat we nu weer het echte leven in Nairobi kregen te zien.

Brendie en Nicole