Zware dag

Gelukkig, de kinderen zijn niet meer ziek, ze eten allebei weer, een hele opluchting.

Alice heeft een nieuwe hobby, ze wil alleen nog maar opgetild worden en dan mogen wij niet gaan zitten maar moeten we gaan staan. Zodra we haar maar even op de grond zetten is het weer huilen geblazen. Dat werd dus om de beurten staan met een kind van 10 kilo op de arm. Dat lijkt niet zo zwaar, maar is wel zwaar als blijkt dat ze bijna alleen bij mama op de arm wil. Gelukkig was Clay zo slim dat hij dan bij papa wou, dat scheelde alweer een heel aantal kilo's voor mama.

Vandaag naar de Nakumatt geweest, dit is een grote winkelketen in Nairobi waar echt van alles te verkrijgen is, van matras tot brood, je zegt het maar en ze hebben het.
Hier hebben we voor de kinderen een loopspeeltje gekocht (zie video), Alice durft er wel op, maar Clay onze held waagt zich er niet aan, hij houdt niet van honden.
Ook hebben we een voetbal gekocht in de hoop dat 1 van beide zich ontpopt als DE sterspeler van HTC Zwolle. Maar volgens mij weten ze niet eens wat een bal is en al helemaal niet wat voetballen is. Dus hebben wij het als ouders voor gedaan. Nee, voetbalhelden worden het voorlopig nog niet, dus eerst maar een andere sport uitzoeken.

Alice wil niet meer slapen zonder dat wij er zijn, ik vermoed dat dit een onderdeel van het hechten aan ons is, misschien dat ze nu bang wordt dat we weg gaan en niet meer terug komen.
Clay heeft dit vorige week al gehad maar dan niet zo erg. Eerder als we Alice op bed legde sliep ze meteen, maar nu is het alleen maar huilen, en niet zo zachtjes ook, echt brullen. Dit betekend dat als ze moet gaan slapen, we haar eerst op onze buik in slaap laten vallen en haar dan voorzichtig in haar eigen bedje leggen.
Vanavond hebben we dit ritueel ook gedaan en ging perfect, dachten we. We hoorden niets.
Toen we echter na het eten naar onze kamer gingen en de deur opende hoorde we ineens "hai".
We keken elkaar aan, waar kwam dat vandaan?
Bleek het Alice te zijn die uit haar ledikant was geklommen(gevallen) en die rustig aan het voeteneinde van ons bed op ons stond te wachten.

Tot morgen