Twee en een halve week thuis.

Pas 18 dagen thuis in Nederland, maar toch ook hier al veel meegemaakt.
De eerste 2 weken hadden we elke dag visite, gezellig maar ook zwaar.
Het valt ons op dat we veel dezelfde vragen krijgen zoals:
- Wat aten jullie daar?
- Welke taal spraken jullie met de kinderen daar?
- Sliepen jullie daar in een huis?
- Hoe ging de ontmoeting met de kinderen?
Nairobi wordt de tweede stad van Afrika genoemd.
Dat betekend dat Nairobi een goed ontwikkelde stad is. De Kenianen noemen het zelfs de kapitaalstad van Kenia.
In Nairobi is echt alles te verkrijgen (behalve zwemluiers) en je kunt er goed wonen.
De gemeubileerde appartementen die we hebben gezien tijdens ons verblijf daar waren modern en van alle gemakken voorzien.
Nadat we de kinderen een week lang hadden bezocht in het weeshuis, mochten we ze meenemen en zijn we meteen Nederlands tegen ze gaan praten.
Een voordeel was hun leeftijd. Clay was 20 maanden en Alice was 18 maanden. Op die leeftijd praten de meeste kinderen nog niet, maar beginnen de woordjes net te komen.

Na thuiskomst in Nederland zijn we verder gegaan met het adoptieproces.
Helaas wil onze gemeente niet meewerken omdat we geen originele geboorteakte hebben.
De kinderen staan nu wel ingeschreven op ons adres, maar niet aan ons gekoppeld als ouder. Dat kunnen ze alleen doen aan de hand van een geboorteakte of nadat we naar de rechtbank zijn geweest.
Tevens zijn we naar de huisarts va Nicole geweest om de kids een globale controle te laten ondergaan. Volgens hem waren ze afgezien van de loopneusjes wel gezond.
Naar de IND geweest, de kinderen moesten mee voor controle of ze het echt waren. Gelukkig waren ze daar verstandig en mocht 1 van ons na 5 minuten naar de wachtkamer terug zodat de ander het gemakkelijker af kon handelen. Bij het IND waren gelukkig geen problemen. Clay en Alice zijn nu legale Nederlandse Keniaantjes voor 5 jaar.
Komende week ondergaan de kinderen een TBC test. Tevens gaan we naar de gemeente om diverse aktes aan te vragen zoals trouwakte en geboorteakte van ons. Dit voor de papieren voor de advocaat hier in Nederland.
2 Februari naar het consultatie bureau. Verder nog kinderbijslag aangevraagd en offerte van de kinderopvang.
Heel wat gebeld en geregeld dus, maar we zijn er nog lang niet.

Brendie heeft tot nu toe af en toe een dagje gewerkt.
Vanaf maandag gaat hij weer volop werken, het wordt wel eens tijd dat er weer eens wat geld binnen komt. Tevens begint de training van hem weer. Zo komt er dus weer enig regelmaat in ons leven.
Nicole begint 2 februari met haar nieuwe baan, ze krijgt een heel nieuwe functie bij een andere afdeling van het bedrijf waar ze werkt. Maar blijft gelukkig in de buurt van haar oude collega’s, haha.
Nog 2 weekjes tijd om alles te regelen en een beetje op orde te komen, daarna begint het echte leven weer.

Nu we thuis zijn uit Kenia zijn we veel aan het opruimen.
We hebben beide het gevoel dat we echt veel te veel spullen hebben hier.
In Nairobi hadden we nog niet de helft van wat we nu hebben en daar hebben we ons ook prima gered. Alles wat we al een jaar niet hebben aangeraakt gaat weg.
Het is maar goed ook dat we zo aan het opruimen zijn, de kinderen hebben zoveel speelgoed gekregen dat we met gemak niet meer weten waar we het moeten laten.
Waar ze te klein voor zijn gaat op zolder en komt weer te voorschijn als ze er oud en wijs genoeg voor zijn.

Beide honden zijn weer thuis.
Eerst hadden we Atilla onze Engelse Stafford weer in huis genomen. Na een dagje aanmodderen van beide kanten is hij vrienden geworden met de kinderen. Atilla is nu zelfs Clay zijn beste vriend. In Kenia was Clay nog doodsbang voor honden.
Na 2 dagen wilde Atilla al niet meer bij de kinderen weg als ze gingen slapen, tijd dus om Micky de Berner Senner op te halen.
Micky en Atilla moesten na een half jaar wel weer even aan elkaar wennen. Het werd een uurtje van beide kante de (kat) uit de boom kijken, beetje grommen, beetje ruiken…. En toen ineens samen spelen. Pff gelukkig, en dat na een half jaar gescheiden van elkaar te zijn geweest.
Micky is al wat ouder en gaat de kinderen uit de weg. De kinderen gaan haar ook uit de weg, Micky is namelijk groter als hen.
Met 2 honden en 2 kinderen is het aardig aanpoten en plannen. Maar dat lukt ons steeds beter!!

De sneeuw die hier in Nederland ligt doet de kinderen niets. De eerste dag zelfs had Clay niets in de gaten en rende zo de deur uit. Hij kwam niet ver, na 5 meter lag hij al op zijn snoetje, uitgegleden in de sneeuw. Toen had hij eindelijk door dat er iets anders was als normaal en dat sneeuw iets heel kouds is.
De wanten die we voor ze hebben gekocht is ook zoiets wat ze niet kennen, wanten zijn vooral heel leuk om uit te trekken en dan hard Pappa of Mamma roepen die ze dan gauw weer aan trekt.
Vandaag een eindje wezen lopen hier bij een bos in de buurt, samen met de honden.
Dat vonden ze wel helemaal te gek, konden ze lekker achter de honden aan rennen en proberen de stok van Atilla af te pakken (wat ons zelfs niet lukt).

Brendie en Nicole