De reis

Wat waren we blij dat we eindelijk de visums voor de kinderen in handen hadden, geweldig!
Dat betekende dat we als we echt geen tegenslagen meer hadden we woensdag op schiphol konden landen.
Hoewel we de benodigde documenten hadden, hielden we er nog een klein beetje rekening mee dat alles toch niet zou lukken. Je weet maar nooit wat ze bij de douane weer zouden verzinnen om ons tegen te houden.
Om 16.00 kwamen er drivers van Leo om het kinderbed op te halen wat we van ze geleend hadden. Ook hadden we diverse andere spullen geleend, die konden we mooi tegelijk mee terug geven.
Ook elf zijn we mee terug gereden om nu echt afscheid te nemen en om Annabel nog even te zien. Annabel is een dochter van Leo en Anneke, ze was thuis in de beginperiode van ons adoptieverhaal, maar studeert in Nederland.
Helaas was Annabel er niet, ze was naar de kapper en zou laat terug komen.
Ook de modem die we van Leo hadden geleend hebben we terug gegeven. Dus vanaf dat moment geen internet meer gehad.
Afscheid was moeilijk voor ons, wat zijn we van die mensen gaan houden, ze zijn als familie voor ons.

De verdere middag zijn we nog druk geweest met de laatste dingen inpakken. Omdat Clay ook nog 2 stukken bagage van 23 kilo mee mocht nemen hebben we uiteindelijk nog snel een tas erbij gekocht. Zo hoefden we ten minste niet zo te proppen. Alle tassen hebben we uiteindelijk nog gewogen voor de zekerheid en geen van de 5 tassen was zwaarder dan 18 kilo.

Helaas hebben we geen tijd meer gehad om echt afscheid van Hilda te nemen. We hadden er echt geen tijd meer voor en dat spijt ons zeer. Ze is in die tijd dat we in Nairobi woonden een goede vriendin van ons geworden en we zullen haar en natuurlijk ook Addy haar zoon missen. Gelukkig hebben we nog wel telefonisch afscheid kunnen nemen en hebben we afgesproken dat we afspreken zodra ze weer eens in Nederland zijn. Maar natuurlijk zoeken we har en haar familie op als we weer in Nairobi zijn!

De reis naar Nederland ging voorspoedig. David onze taxidriver zou ons om 21.30 ophalen, dus na afscheid te hebben genomen van de buren Gert-Jan en Sandra hebben we de kinderen om 21.00 uit bed gehaald en aangekleed. Om 21.15 stonden we helemaal gereed, Brendie heeft hem toen uit ongeduld gebeld of hij nu kon komen. Als je klaar staat om te vertrekken, wil je ook weg.
David had gelukkig niets te doen en kwam al vlot voor de deur. Toen de koffers in de taxi.
Het was even proppen. 5 Grote koffers, 2 handbagage, 2 volwassenen en 2 kinderen. Dat is niet niets om in een taxi te stoppen, maar het is gelukt. 2 Koffers + 1 handbagage in de achterbak, 3 koffers + Nicole, Clay en Alice op de achterbank. 1 Handbagage + Brendie en natuurlijk David voorin. De buggy hing daar zo’n beetje opgevouwen tussenin.
De laatste keer over de weg vol kuilen in Nairobi. De laatste keer schrikken, als je even niet oplet, wanneer de taxi door een gat rijdt. De laatste keer overzicht over Nairobi.
Bij de airport aangekomen paste alle bagage niet op 1 kar. Toch maar weer proppen, want met 2 kleine kinderen die moe zijn heb je het zelf niet voor het zeggen. Ze wilden niet bovenop de bagage en niet in de buggy, dat werd dus op de arm en de handbagage in de buggy.

Het inchecken ging vrij vlot, het was even moeilijk om de juiste stoelen te vinden voor ons, maar gelukt. Niet dat dat uiteindelijk uitmaakte, maar dat lezen jullie verderop.
Bij de douane werden we zeer goed gecontroleerd op de paspoorten van Clay en Alice, maar uiteindelijk was alles in orde en konden we door.
Bij een restaurantje daar wat gedronken terwijl de kinderen alles op stelten zette. We hebben ze maar laten gaan, op zulke momenten hebben we echt geen inbreng meer en is het voor hen of druk zijn of huilen. Laat ze dan maar druk zijn, hebben wij ook rust, haha.
Om 12.00 konden we boarden. Toen we bij gate 10 uitkwamen bleken de meeste mensen al door de controle en waren we 1 van de laatste. Daarna wilden we naar de juiste wachtruimte lopen, maar werden we naar de business ruimte gewezen, dit was omdat we kleine kinderen bij ons hadden.
We zaten op rij 21 in het midden. 4 stoelen voor ons vieren.
Het bleek dat het toestel nog niet half vol zat. Daarom heeft Nicole met het oog op de kinderen een goede plek gevraagd, zodat de kinderen konden slapen. We hoorden er niets van terug. Daarom na de start zelf op zoek gegaan. Toen we naar achteren liepen bleek de stewardess bezig te zijn 2 rijen van 4 stoelen achter elkaar te regelen voor ons. Geweldig wat een service van Swiss!.
Brendie is met Alice op een rij gaan zitten en Nicole heeft Clay te slapen gelegd op haar rij en is er zelf naast gaan slapen op de 2,5 stoelen ernaast. We hebben een lekkere rustige vlucht gehad en hebben alle 4 heerlijk geslapen.
In Zurich aangekomen moesten we opschieten, we hadden 50 minuten om over te stappen.
Toen we uit het vliegtuig stapten dachten we dat de buggy klaar zou staan, maar nee hoor. Eerst alle mensen uit het vliegtuig en dan de buggy. Daarna op naar het treintje wat ons naar de terminal Europa vluchten zou brengen. Zurich bestaat uit zeer veel roltrappen, wat niet echt handig is met een buggy, we zijn daarom vrij snel overgestapt op de lift.
De eerste lift die we pakten bleef steken, hadden wij weer!! Al snel op de noodknop gedrukt, we wilden ten slotte onze volgende vlucht halen. De man aan de andere kant van de intercom hebben we in het Engels uitgelegd dat we vast zaten. Vervolgens ging hij ons in het Frans vertellen hoe we moesten handelen. Als we beide één taal niet begrijpen is het Frans. Daarom maar op alle knoppen gedrukt totdat er weer een beetje beweging in kwam. En ja hoor, we gingen omhoog (moesten naar beneden). Daarom maar weer -1 ingedrukt. Terwijl wij ons hart vast hielden ging de lift toen inderdaad naar de juiste verdieping voor ons, pfff.
Op naar de douane waar (natuurlijk) een wachtrij stond. Alle handbagage moest door de scanner waarna (natuurlijk) onze tassen eruit werden gepikt voor controle.
Na de controle op naar de juiste gaten waar we 20 minuten voor vertrek aan kwamen. Clay nog even snel verschoont, die liep namelijk al een tijdje met een stinkluier, maar door alles hadden we ons nog geen tijd gegund om te verschonen. Bij de gate moesten we de paspoorten laten zien en weer werden ze zeer goed nagekeken maar mochten we uiteindelijk door.
Het vliegtuig zat vol, maar gelukkig was het maar 1 uur en 10 minuten vliegen. Alice moest op schoot en Clay had een eigen stoel. Alleen……. Clay wilde niet in zijn eigen stoel, aar op schoot en Alice wilde graag op Clay zijn stoel ipv op schoot. Maar dat mocht niet van de stewardess. Resultaat….. 2 huilende kinderen.
Met veel moeite hebben we de kinderen zo stil mogelijk gehouden gedurende de vlucht, hoewel dat niet makkelijk was.
Op schiphol aan gekomen op naar de douane, we waren ervoor al 2 door en deze zou niet zo moeilijk zijn dachten we.
We waren aan de beurt, de douanebeambte keek ons een goed aan.
“Ik neem aan dat jullie ze geadopteerd hebben?” vroeg hij.
“Ja meneer, we hebben ze geadopteerd”.
“Mag ik dan de adoptiepapieren zien?” zei hij
“WAT?????”, Zeiden we. “We zijn al 2 douanes door gekomen en nu vragen jullie om de adoptiepapieren? Belachelijk”!!!!
De man legde uit dat ze moesten controleren op smokkelaars, maar dat we niet verdacht waren. Puur een formaliteit.
“Nou” zegt Brendie, “Als je goed kijkt kan je zien dat we een half jaar in Kenia zijn geweest, net of een smokkelaar dat zou doen!!!”
“Toch de papieren aub”zei de beambte.
Gelukkig waren we gewaarschuwd door de Nederlandse ambassade dat we beter onze beginseltoestemming in de handbagage konden mee nemen voor dit soort controles. Nadat we die dan ook hadden laten zien was het geen probleem en konden we door. “Welkom thuis”zei hij nog.
Op naar de bagageband.
De bagage was er nog niet, maar wel zagen we mensen uitbundig zwaaien achter het glas, zou dat voor ons zijn??? Toch maar terug gezwaaid, al konden we niet zien wie het waren. Daarna naar het glas gelopen en ja hoor daar stonden ze.
Joke met de vader en moeder van Brendie. Peter (zwager Nicole) met haar vader en zusje en zwager. Wat een verassing, we kregen de tranen in de ogen toen we de familie weer terug zagen.
Toch maar terug naar de koffers, de band was intussen gaan lopen, waarna onze 5 koffers al snel aan kwamen. We wilden net naar buiten lopen toen bleek dat en Alice en Clay in de broek gepoept hadden, die dus eerst verschoont. Je kunt ten slotte niet met stinkende kindjes aan komen bij de familie.
Toen toch echt door de deur!! Ohh, wat was dat fantastisch om iedereen weer te zien en te omhelzen, we kregen echt een warm ontvangst.
Brendie is met zijn ouders en zus mee gereden naar Zwolle (samen met Clay) en Nicole is met haar vader en Peter (en Alice) mee gereden naar Zwolle.
Toen we de straat in reden en vlak bij ons huis aan kwamen zagen we de eerste slingers al.
Ze hadden ons huis versierd en er werd een klein feestje gehouden door de buurtbewoners met koffie en glühwein (wat je wel nodig had met die temperatuur). Ohh, wat hadden we het koud, van 30 graden Kenia zaten we in 9 uur in een Zwolle met 5 graden, brrrr.
Het was een gezellig weerzien van iedereen, de kinderen werden veelvuldig bewonderd en de verhalen kwamen al snel los van beide kanten.
Wat een geweldig ontvangst was dit, meer dan we ooit hadden kunnen dromen.
Buurtmensen Bedankt!!!
Na een uurtje was het genoeg geweest, er kwamen nog vrienden langs even wat drinken, maar een ieder hield er rekening mee dat we een lange reis achter de rug hadden.
Er kwam nog een buurvrouw langs met een vuilniszak vol winterkleertjes voor de kinderen, die van haar paste ze toch niet mee, geweldig! Nogmaals bedankt.
Omdat het in Nairobi niet superkoud was hadden we maar 4 dikkere truitjes voor de kinderen, nu wel wat meer wat ook hard nodig is.

Brendie en Nicole