Voelen we ons weer thuis?

Zullen we ons weer thuis voelen als we in Nederland aan komen? Dat is een vraag waar we het samen toch veel over gehad hebben in Nairobi.
Vrijdag was de dag van de grote verhuizing. We gingen die dag ons huis uit, de bagage ging alvast naar Leo en Anneke. Wijzelf bleven die dag bij Harmen en Marcia op ons appartementen complex.
Het was een dolle boel, ook Enan die in ons appartement ging wonen kwam leuk spelen. Enan is 2 weken ouder als Clay en heeft in dezelfde periode in hetzelfde kindertehuis gewoond.
Ze herkende elkaar niet meer, maar wat wil je ook als je 1,5 (Clay) en 2 (Enan) jaar bent als je geadopteerd wordt.
Het was een dolle boel bij Marcia en Harmen, het was een komen en gaan van kinderen en Nelly was er aan het schoonmaken. Ze hadden tussen al het lawaai nog even een gesprek mat de huisbazin en hun internet profider.
De kinderen hebben lekker een boterham voor lunch gegeten en zijn daarna weer buiten gaan spelen.
’s Middags kwamen Marijn/Marco en Mark nog langs om afscheid te nemen en ook Alex/Heidi met Anna/Sonia kwamen een hand geven.
Om 16.15 was het tijd om afscheid te nemen en de auto te pakken naar Leo en Anneke waar we vanuit naar de airport zouden vertrekken. Marco/Marijn en Harmen/ Marcia en kids zwaaiden ons uit, dat gaf ons al een brok in onze keel.
Toen we echter bij de gate kwamen stopten we om afscheid te nemen van Tjavid en Joshua.
Je kon op Joshua zijn gezicht de teleurstelling af lezen dat we weg gingen. Tjavid kreeg tranen in de ogen, hij vond het zo erg dat we weg gingen, hij drukte ons op het hart dat we ooit terug MOESTEN komen!! Omdat we die plannen toch wel hebben, hebben we het hem belooft en daar was hij heel blij mee. We hebben hem ook verteld dat Harmen en Marcia het stokje van ons over namen, dus….. Harmen en Marcia, jullie weten wat je te doen staat!! Af en toe een lunch voor Tjavid en af en toe mee naar de kroeg!

Toen we op de Riara Road reden kregen we tranen in de ogen van dit afscheid, het was erg.
Ook reden we gelijk de file in en een eindje verder bleek dat de gehele weg naar Leo en Anneke vast stond. De enige oplossing was een sluipweg tussendoor. Een steile hobbelige zandweg met zeer veel kuilen. Bij het begin van die weg aangekomen bleken dat meer mensen die weg kenden, maar het reed aardig door (zover dat kon met die kuilen). Het laatste eindje was asfalt en schoot weer op.

Bij Leo en Anneke dronken we eerst wat, waarna we patatjes gingen bakken en gezellig met zijn allen patat gingen eten voor de laatste keer deze adoptie.
Het punt van afscheid nemen kwam steeds dichterbij en toen Ken de chauffeur voor kwam rijden moesten we even slikken. Het moment van afscheid nemen was aangebroken, de tranen vloeide maar het was geen afscheid voor altijd en dat troostte ons een beetje.
We waren stil op de weg naar het vliegveld maar dat viel niet op want de kinderen kletsten ons de oren van ons hoofd.

Bij het vliegveld was het uitladen geblazen, we hadden in totaal 8 koffers. We hebben namelijk voor een ander adoptiestel vast een koffer mee terug genomen en de stoelverhogers van de kinderen namen ook 1 koffer in beslag.
In Nairobi moet je voordat je de vertrekhal in gaat de koffers vooraf laten scannen, dat betekend bij ons: 8 Koffers, 3 kindertrolleys, 1 handbagage , 1 handtas en 2 laptops afladen en aan het einde van de scan weer opladen.
Toen we bepakt en bezakt in de vertrekhal stonden kwam er een man naar ons toe of we KLM vlogen. Zo ja, dan moesten we de bagage eerst wegen en kregen we er een sticker op hoeveel die betreffende woog. Brendie sprong haast uit zijn vel. Wilde die man echt dat we alles weer aflaadde en weer op de karretjes laadde? En dat met 3 kinderen die alle kanten op renden. Het moest toch echt! Maar ….. die man hielp ons netjes met af en opladen.
Geen 1 koffer was te zwaar, de zwaarste tas was die van het andere adoptiestel, 19 kg.
Toen de volgende hindernis, paspoort controle voor het inchecken.
5 Paspoorten waarvan 3 Keniaanse is wel heel ingewikkeld!! En dan nog resident pasjes voor Nederland voor 2 van de 3 kinderen die ook nog eens alle kanten op renden was wel heel zwaar.
Ze vertelden ons dat de visa van Clay en Alice was verlopen… raar hé??? Die is van 2,5 jaar geleden!!
Uiteindelijk riepen ze de kinderen bij de voornaam om te controleren of we de juiste kinderen bij ons hadden. Alice reageerde nog wel op Alice. Maar als je Clay, Clement gaat noemen en Benji, Benjamin reageren ze echt niet. Daarnaast waren ze veel te druk met wachtpaaltjes omduwen. We hebben ze maar laten gaan, onze ervaring is dat als je kinderen de boel afbreken je iets sneller aan de beurt bent, haha.
Uiteindelijk mochten we dus weer door om nu in te checken, deze dame was de enige slimme die we deze dag tegen kwamen en ze zette ons allen op een goede plek.
Daarna door, uitreis papieren invullen. Het maakt daarbij niet uit wat je invult, ze kijken er toch niet naar.

Toen kwam de douane. Daar kwamen we dus niet doorheen, visa klopte niet zei hij…..
Okey onze visum klopt niet volgens jou en wat is nu het probleem? We vertrekken toch???
Hij wees op de laatste regel van ons 1e visa waarop staat dat die 90 dagen geldig is.
Ja, hallo!! Even wakker worden meneertje. De stempels van de opvolgende visums staan er naast. Weet je wel hoe het werkt vroeg Brendie boos aan hem. Waarna natuurlijk die beambte boos werd en daar op in sprong om ons nog meer last te bezorgen. Hij vroeg ons naar ons resident kaartje, want die moesten we volgens hem hebben. Die hadden we dus niet! Want we zijn geen resident (eikel!!).
Uiteindelijk hebben we gezegd dat we onze advocaat gingen bellen en dat die hem wel zou uitleggen hoe het werkte! Die man koos toen eieren voor zijn geld en belde een collega die er meteen aan kwam en ons naar een andere balie dirigeerde. Daar handelde ze alle zaken af en konden we na 10 minuten verder lopen. We hadden nog de neiging om bayyyy te zwaaien naar de andere beambte, maar we hebben ons maar ingehouden. (Die Eikel, met een grote E wilde natuurlijk weer geld)

Na de douane hebben we snel de speelruimte opgezocht waar de kinderen heerlijk konden spelen terwijl we moesten wachten op het boarden. We zijn zo laat mogelijk gaan boarden om maar een beetje rust te hebben.
Terwijl we het vliegtuig in liepen hoorden we aan alle kanten “ohh, they are so sweet” , oké er zaten dus Amerikanen in het vliegtuig.
We zaten op de aller achterste rij, Nicole met 3 kinderen in het midden, dan een gangpad en dat Brendie die zo Clay in de gaten kon houden.
Nicole heeft meteen een baby riem aan de stewardessen gevraagd voor als Benji alleen maar op schoot wilde en niet op zijn stoel wilde blijven zitten tijdens opstijgen en dalen. En Nicole had het bij het goede eind. Tijdens opstijgen wilde hij niet op zijn stoel en kon Nicole hem gelukkig met de baby riem op schoot nemen zodat hij niet ging huilen. Het was natuurlijk ook heel eng voor hem, zo de eerste keer vliegen. Clay en Alice vielen al gauw in slaap, maar Benji had daar nog helemaal geen zin in en vond alles toch wel heel interessant. Na een half uur ging gelukkig ook voor hem het licht uit en sliep hij lekker.
Brendie zat naast een man de zijn benen niet kwijt kon en dus de halve plek van Brendie in beslag nam. We hebben Clay dus op de plek van Brendie gezet zodat Brendie op Clay zijn plek ook normaal kon zitten. Clay had geen last van die man zijn benen.
Na een zeer goede vlucht met af en toe wat dutten kwamen we op Schiphol aan. We gingen als laatste het vliegtuig uit met 3 alweer schreeuwende kinderen. Allemaal nog even naar de wc en dan naar de bagagehal waar hopelijk iemand op ons zou wachten. We kwamen vrij makkelijk de douane door en keken rechtuit…. Daar stonden ze!!!
Vrienden hadden een busje geregeld en Nicole haar zus en familie was als verassing ook gekomen.
Onze bagage was de laatste bagage die op de band lag. We hadden de koffers gemerkt met Duck tape zodat we ze zouden herkennen, maar dat was dus helemaal niet nodig geweest, haha.
Na de begroeting en bijkletsen gingen we met onze vrienden de bus in, ze hebben zeer vroeg op moeten staat want we landde al om 05.15!
Het was gezellig bij de reis terug naar Zwolle. De kinderen lagen al gauw te slapen en wij konden lekker kletsen.
Toen we de straat in reden om 07.30 waren de buren nog bezig om het feestje op te bouwen buiten.
De versiering was al wel gedaan, maar nog niet iedereen was er, haaha.
Het werd een leuk feestje waar ook de familie van Brendie al snel arriveerden.
Er was koffie, chocomel en beschuit met blauwe muisjes.
Rond 10.00 ging iedereen zijn eigen weg en konden we de bus uitpakken. 8 koffers naar binnen.
Clay en Alice waren hem al gesmeerd met de buurtkinderen naar de speeltuin bij ons om de hoek.
We begonnen rustig met uitpakken terwijl we af en toe wat bezoek tussendoor kregen. Iedereen bewonderde Benji, een klein dondertje hoorden we de mensen vaak zeggen. Dat is het dan ook wel.
Voor ons is het alsof hij al zijn hele leven bij ons is, maar voor de meeste mensen hier is het natuurlijk de eerste keer dat ze hem in levende lijve zien.
Het werd een gezellige dag, maar om 21.00 ging bij ons echt het licht uit, we waren op!!!

Maandag auto regelen, verzekering auto, school kinderen, werkbus Brendie en nog veel meer regelen!!!
Oja, Nicole is voorlopig alleen via Brendie of thuis nr te bereiken want ze is weer eens haar NL sim kaart kwijt zoals altijd als ze naar het buitenland gaat.

Brendie en Nicole