De reis

Eindelijk het was zover, 27 april, de dag dat we vertrokken naar Nairobi Kenya.
Met de auto vertrokken we naar Dusseldorf vanwaar we met het vliegtuig naar Amsterdam vertrokken en van daar uit naar Nairobi ( hoe krom kan het zijn)
Alice zat naast Brendie en Nicole zat naast Benji en Clay. De kinderen waren hyper omdat ze eindelijk naar opa en oma Kenia gingen die een groot zwembad hebben. Het werd voor Nicole een lange zware vlucht, de jongens wilde steeds wat anders kijken en vooral niet slapen, maar verder ging alles goed.
Er zaten heel toevallig ook 2 andere adoptie-stellen in hetzelfde vliegtuig die ook naar Kenia gingen voor een vakantie van 3 weken, dit maakte de vlucht extra gezellig.
Brendie had met de stewardessen geregeld dat de kinderen na de vlucht nog even in de cockpit mochten kijken, dit vond vooral Clay super interessant. Vooral omdat hij ook even gas mocht geven en hij alles mocht vragen wat hij wilde. De piloten waren super vriendelijk en heel geduldig met de kinderen.

Daarna op naar de douane, Irene waarschuwde ons al dat we het Keniaanse paspoort moesten gebruiken omdat we anders € 40,- per kind visumkosten moeten betalen. De visumkosten was altijd gratis tot 16 jaar, maar misschien is dat ineens weer veranderd ( je weet het nooit in Kenia)
Op één of andere manier gaat het bij ons altijd fout bij de douane, er is altijd wel wat aan de hand. Een document niet in orde of een missende stempel..... Maar eens kijken wat het nu weer is.
Gelukkig kwamen we er nu in 1 keer door heen en konden we naar de koffers die we al snel hadden.
Een chauffeur van Anneke en Leo zou ons komen halen en gelukkig stond hij vooraan om ons op te vangen. Koffers inladen en go.......... (Dachten we)
Meneer de driver moest nog zijn parkeergarage betalen en daarvoor moet je 3 keer rond het vliegveld om een betaalautomaat te vinden die werkt.
Maar niet klagen, we zijn tenslotte in Kenia.

Op weg naar Anneke en Leo viel ons op dat de weg naar het vliegveld wel heel slecht was geworden na 2 jaar. Bij navraag bij de driver bleek dat hij een zeer hobbelige shortcut had genomen. Op ons aandringen draaide hij om en nam hij de normale weg die echt heel goed was en helemaal geen files had.
Al gauw kwamen we aan bij Anneke en Leo die met smart op ons wachtte. Wat was het heerlijk om weer "thuis" te zijn.