Vader en moeder?

Vandaag op tijd uit bed. Voordat we de kinderen voorgoed ophalen willen we namelijk nog appartementen bekijken. Helaas hebben we het perfecte appartement nog niet gevonden, maar we hebben nu nog keuze uit 2 appartementen, het komt vast wel goed.
Nu een beschrijving van 1 van de mooiste dagen van ons leven:
Om 11.00 waren we in New Life Home om de kinderen op te halen, eindelijk …. Het was zover.
Zodra Clay ons aan zag komen rende hij op ons af, hartverscheurend zo lief.
Alice was wat rustiger en kwam rustig op ons af lopen, maar gelukkig ze lachte wel heel hard.
Na een lang gesprek met de zuster over hun verleden en gezondheid en het ondertekenen van diverse papieren mochten we onze kinderen mee naar huis nemen. Het is onbeschrijfbaar, het gevoel dat je hebt als je dan de poort van het weeshuis door loopt, wat een opluchting en wat een trots gevoel.
Eindelijk pappa en mamma.
Thuis hebben we met ze gespeeld, gegeten, geslapen, weer gespeeld, daarna weer eten en dan op bed.
Clay was zo niet ondeugend vandaag, het net lijkt net alsof hij voelde dat hij nu echt voor altijd bij ons mocht blijven.
Aan Alice was weinig te merken, die lacht de hele dag door.
Vanavond hebben we de kinderen in bad gedaan, het was één groot feest (zie filmpje) daarna in de badjasjes, welterusten zeggen tegen oma Anneke en opa Leo en dan naar bed.
Beide gingen ze in één keer slapen, goed teken?
Helaas werd Clay wakker toen wij zelf naar bed gingen en wilde niet meer gaan slapen. Nicole heeft de hele nacht met hem op gezeten. Zodra hij maar even merkte dat Nicole in slaap ging vallen, zette hij zijn luide keel weer op. Om 05.00 viel hij eindelijk van vermoeidheid in slaap.
Misschien is het raar, ze zijn voor ons nu al niet meer weg te denken uit ons leven.