Wegen

Donderdag 28 augustus 2008.

Vandaag bij Hilda geweest, vlak voordat we weg wilde gaan poepte Alice nog even snel haar luier vol, haar snel verschoont. Willen we de deur uitgaan, denkt Clay ‘wat mijn zusje kan kan ik ook’ , ook die snel verschoont met het gevolg dat we natuurlijk weer eens te laat waren.
Hilda stelde voor om met zijn drieën wat te gaan drinken bij e Nakumatt en de kinderen bij de nanny’s te laten. Dit was wel even slikken voor ons, We waren nog geen moment van hen gescheiden geweest, altijd is of Brendie of Nicole bij ze.
Toch maar mee gegaan na eerst 5 minuten voor het huis te hebben gewacht of ze echt niet gingen huilen omdat ze ons misten. Nee, hoor geen kik.
Gezellig koffie gedronken en gekletst, een uurtje later waren we weer bij Hilda thuis. De kinderen waren heerlijk in de tuin aan het spelen met de nanny’s, miste ze ons dan helemaal niet?
Even later lieten we toch maar zien dat we er weer waren, gelukkig liepen ze heel blij en luid gillend van blijdschap op ons af, hadden ze ons toch gemist? Gelukkig.
Toen we eenmaal weer thuis waren hebben we meteen de kinderen in bed gelegd, geen kik meer gehoord, zo moe waren ze van het spelen.

Vrijdag 29 augustus
Deze week moesten we weer naar New Life Home (kindertehuis) om de kinderen te laten wegen. Na het ontbijt op weg gegaan, want we wilden niet dat het te laat werd.
Allereerst moesten we naar de Nakumatt lopen met de kinderen op de arm om daar de bus te nemen, het duurde nog vrij lang voordat er de bus kwam die we konden nemen naar Yaya center. We zaten weer eens gescheiden van elkaar, Brendie helemaal achterin en Nicole in het midden. Toen we bij Yaya aankwamen was de bus inmiddels vol, Brendie had dan ook veel moeite om naar de uitgang van de bus te komen en stoppen doet de bus niet voor je zodat je iets makkelijker kan uitstappen. Uiteindelijk heeft hij de uitgang op tijd gehaald en konden we op stap naar het New Life Home.
Daar aangekomen was het weer één groot feest, de verzorgsters zijn altijd heel enthousiast als we terug komen om te wegen. The are looking so good and sweat, what are they grown.
Alice werd meteen op de arm genomen door de verzorgsters en geknuffeld, maar bij Clay duurde dat wel even, maar na een kwartiertje konden ze ook hem op de arm nemen.
Toen het spannende moment, waren ze aangekomen. Eerst Clay op de weegschaal, en ja hoor 10kg en een beetje, 10,5kg riep Nicole enthousiast, very good. Daarna Alice, daar wees de weegschaal hetzelfde aan. Goed zo, vorige weging waren ze 10.0kg.
Toen naar de nurse, die had een hele wachtrij dus moesten we maar even wachten bij de baby’s, dat is zo’n schattige afdeling.
Ze hadden deze week een nieuwe tweeling binnen gekregen vertelde de verzorgster van die afdeling, de jongen heet Benson en het meisje weet ik niet meer. Maar wat ik wel weet is dat Benson een heel vrolijk jongetje is hij was de hele tijd aan het lachen in zijn schommelstoeltje.
De verzorgster vertelde dat deze tweeling waarschijnlijk ook naar het buitenland zou gaan omdat Keniaanse mensen bijna geen tweelingen adopteren en buitenlandse mensen die hier wonen, adopteren meestal ook maar 1 kind tegelijk.
Na alles afgehandeld te hebben bij de nurse zijn we nog even naar Little Angels gelopen, natuurlijk hebben we weer eens een eind om gelopen, maar we zijn er gekomen. Toen we daar aankwamen bleken alle medewerkers in bespreking, we hebben dus maar een briefje geschreven voor Susan (hoofd).
Toen op weg naar huis, kwartiertje lopen, 10 minuten propvolle bus, kleine boodschapjes gedaan en op weg naar huis, want het was inmiddels al 14.00 en Clay en Alice moesten slapen.
Na thuisgekomen te zijn eerst snel een bord brinta voor ze gemaakt en toen…. Snel naar bed (en wij ook, we waren doodop).
S’avonds waren Karin en Sandra ineens op de Skype, we hebben gezellig bijgekletst. Toch wel ideaal hoor dat je zo contact kan houden.

Zaterdag,30 augustus 2008
Vandaag rustig aan gedaan, s’morgens niets bijzonders gedaan.
Nicole heeft de vlechtjes uit het haar van Alice gehaald, het is nu een heel ander meisje zo. Morgen komt de kapster aan huis, ideaal.
We hebben de kinderen op tijd op bed gedaan en toen hebben we samen het huis een grote schoonmaakbeurt gegeven, altijd weer verbazend dar dat rode zand wat je hier in Nairobi hebt overal intrekt.
Ineens werd het heel mooi weer, daarom Hilda en Paul gebeld of ze thuis waren vanmiddag dan konden we daar gezellig even wat drinken en kletsen terwijl de kinderen spelen.
Ja, die waren thuis, dus om 15,30 daarheen gegaan en om 18.00 waren we weer thuis. Snel eten gemaakt voor de kinderen, potje, bad en naar bed.
Clay en Alice hebben weer wat nieuws, alles is ineens weer ‘bad’, dat deed alleen Alice toen we haar net kregen en ze heeft het een hele tijd niet meer gedaan, nu wel weer dus.
Elke keer als we horen dat ze ‘bad’zeggen vragen we of ze naar bed willen, slapen? Als ze dan doorgaan zetten we ze op bed en leggen uit dat dit hun bed is en dat ze daar op slapen. Het wordt al wel minder, maar het is nog niet over.


Brendie en Nicole