Huizentocht.

Zijn jullie onze verhalen al zat? Nou wij het schrijven ervan niet.
We maken hier zoveel mee met de adoptie van onze 2 kinderen uit Kenia, dat we eigenlijk niet eens alles op kunnen schrijven, we schrijven dus alleen de belangrijkste en leukste momenten.
Nicole

Zaterdag 27-09-2008
Vanmorgen belde Robbert onze agent dat hij een huis voor ons gevonden had aan de Riara Road vlak bij de Nederlandse school. Gemeubileerd.
Om 14.00 moesten we gereed staan en zou hij ons komen ophalen.
Om 13.45 werd er aangebeld en stond Robbert al voor de deur, te vroeg. Dat is iets heel opmerkelijks hier in Kenia, we zijn al blij als mensen een half uur te laat komen ipv helemaal niet komen opdagen. Zou hij geen echte Keniaan zijn? Even nagevraagd, maar hij is toch echt een echte Keniaan.
Het was vlak bij het huis waar we nu wonen, 10 minuten lopen.
De eigenaresse was niet thuis, maar was ook vergeten de sleutel achter te laten bij de guard, we konden dus alleen het huis van buiten bekijken.
Er was wel veel ruimte om het huis heen, waar we volgens Robbert gebruik van mochten maken, maar het huis zelf zag er van buiten niet uit, oud en vervallen.
We moesten maar weer een afspraak maken om de binnenkant te zien.
Verder die dag niet veel gedaan. En op tijd naar bed, morgen is er feest.

Zondag 28-september 2008,
Op tijd wakker worden. Vandaag is het FEEST.
Anneke wordt namelijk 65 jaar en dat wordt groots gevierd.
Gelukkig is het mooi weer.
We moesten nog boodschappen doen, dus de kinderen oude kleren aangedaan zodat de feestkleren schoon bleven.
Omdat vanmorgen het internet het niet deed en we niet konden inloggen met onze code dachten we dat de code velopen was en dat we een nieuwe moesten kopen, bij de Nakumatt hadden ze ons verteld. Wij bij de nakumatt vragen, maar nee hoor. Butterfly internet scratchcard? Never heard of it. andere winkels geprobeerd, maar steeds nee als antwoord. Wat nu? Maar wachten tot maandag, dan bellen we ze wel waar we er kunnen kopen.
Thuis nog maar eens internet proberen, en…………. Ja, hoor het werkte weer. Pff gelukkig.
Om 15.00 hadden we afgesproken met Francis (taxi) om ons te komen ophalen voor het feest.
Kinderen nette kleren aan, wij nette kleren aan, kado mee, zwemkleren mee, op naar Anneke.
Na Anneke gefeliciteerd te hebben en ons kado te hebben gegeven (we hebben een foto van ons alle uitvergroot die we gemaakt hebben toen we nog bij hen inwoonden), zijn we hun zwembad ingeplumt(is dat Zwols?). Nou ja ingeplumt? Eerst bandjes om de arm van de kinderen opblazen en zwembandjes opblazen, zwem kleren aan en hop, de familie Oosterbroek kon gaan zwemmen.
Dit was de eerste keer in diep water voor Clay en Alice. Clay was nog een beetje een bangerik, maar Alice is de echte held van de 2 die spetterde zo weg (geholpen door Nicole).
Na een kwartiertje was het welletjes, Clay werd al een beetje blauw (van de kou?) en pappa en mamma hadden er ook genoeg van.
Nu hadden we niet echt slim gedaan en de tas met kleren en droog goed binnen gezet en ja….. om daar te komen moest je midden tussen de gasten door, hmm, niet echt slim. Uiteindelijk is Brendie de tas maar gaan halen door een t-shirt aan te schieten.
Daarna ons tussen de gasten gemengd, iedereen was weg van de kinderen die weer eens luid en duidelijk aanwezig waren, meestal is het alleen Clay, maar Alice roert haar mondje ook steeds beter. Hoe doen die andere ouders dat toch altijd, de kinderen rustig houden?
Heel veel leuke mensen ontmoet, vooral Nederlanders die hier al 20 tot 30 jaar wonen, ook gewoon heel leuk om naar de verhalen van de mensen te luisteren wat ze allemaal meemaken en doen hier, geweldig. Toevallig ontmoette we ook een vrouw die Chantal en Hugo(ander Nederlands adoptiestel) ook al had ontmoet, dat is toevallig.
Toen de mensen doorkregen dat Brendie tegelzetter/bouwvakker is kwamen de vragen over het bouwen. Een paar gasten zijn namelijk hun huis aan het (ver-)bouwen en dat verloopt niet altijd even gladjes hier, eigenlijk helemaal niet.
De kinderen brinta gegeven en om 18.30 op bed gelegd zodat ook wij rustig feest konden vieren. Gelukkig hebben we qua slapen makkelijke kinderen die meteen overal slapen als je ze op een bed legt.
Om 20.30 gingen de meeste gasten naar huis, de meeste moesten naar de andere kant van de stad en dat duurt hier wel langer dan een half uurtje.
Wij hadden afgesproken met Francis dat hij om 21.00 zou komen, wij waren dus de degene die bleven hangen, heb je dat niet altijd bij een feestje dat er een stelletje blijft hangen?
Francis kwam echter een kwartier te vroeg, dus gingen ook wij weg. En konden ze uitrusten van een zware maar zeer geslaagde feestdag.
Thuis e kinderen opnieuw op bed gelegd en zelf nog even de tv aangezet maar op tijd naar bed gegaan na zo’n vermoeiende dag.

Maandag 29 september 2008,
Vanmorgen moesten we om 10.00 bij het huis zijn wat we misschien willen huren.
Toen we er aan kwamen stond Robbert al op ons te wachten, hij had zijn collega’s Albert en Nicolaas meegenomen.
De vrouw des huizes deed open en liet ons het huisje zien. Het is inderdaad een oud huis met een oude keuken en een oude badkamer. Verder is het helemaal volgestouwd met allemaal meubels, zelfs op de slaapkamer staat een fauteuil zodat je er niet meer kan lopen en niet bij de klerenkast kan. We konden een nieuw fornuis en magnetron krijgen, dat was wel nodig ook. Brendie vond het helemaal niets, terwijl Nicole wel gecharmeerd was, die teveel aan meubelen kunnen er toch uit, dan werd het wel wat ruimer.
Na een tijdje gingen de agents weg en bleven Nicole en Brendie alleen achter bij de landlady. Ze is een oudere vrouw, maar heel aardig. Ze is helemaal gek van kinderen en zou het dan ook heel leuk vinden als wij er zouden komen wonen. Ze verlaagde haar prijs van ksh 75.000 ineens naar ksh 60.000 alleen om de kinderen.
Maar omdat we ook een ander huis op het oog hebben wilde we nog even nadenken.
Vandaag beslissen zei ze, nou ja, we doen ons best. Maar ook in Nederland houden we niet van die beslissingen, eerst ook het andere huis bekijken.
Brendie is uiteindelijk aan het einde van de middag nog bij het andere huis wezen kijken met de agents (alle drie) en kwam enthousiast terug. Het enige nadeel daar was dat je een jaarcontract moest nemen en dat kunnen we natuurlijk niet doen. Even kijken hoe we dat oplossen. Morgen weer kijken, dan gaat Nicole mee en natuurlijk de kinderen.

Vanmiddag kwam er een bedankje binnen van de vrienden(Lutgart) van Tom en Monique. Dit omdat we foto’s en filmpjes van hum zoontje Maliek hadden genomen en tijdelijk op onze site hadden gezet.
Wij vonden de foto’s nemen zelf ook leuk om te doen, omdat het voor ons ook nog maar 3 maanden geleden is dat we ons voorstel kregen. Maar toch is zo’n bedankje een leuke verrassing. Het antwoord van ons is dan ook, héél graag gedaan, ook wij genoten.

Tevens zetten we er nog 2 filmpjes op en daarna is onze ruimte voor filmpjes op, dat wordt weer bijkopen.
Tot gauw,
Brendie en Nicole