Spannend

Vrijdagochtend zouden we opgehaald worden door Dominic de driver van Leo. Brendie zou de laatste dingetjes aan de badkamer doen, dan was de badkamer af.
Om 09.30 zou hij er zijn omdat hij dan toch hier in de buurt moest zijn. Om 11.0 was er nog geen Dominic. Toen Amber maar eens gebeld waar Dominic bleef, nou dat snapte Amber ook niet, want ze had hem vanmorgen wel verteld dat hij ons op moest halen.Toen Dominic zelf maar gebeld, die wist natuurlijk nergens van, maar hij kwam er meteen aan.
Een half uur later was hij er inderdaad. Hij vertelde ons dat de schoenen die Brendie hem gegeven had hem precies paste en dat hij er heel blij mee was. Gelukkig weer iemand blij gemaakt.
Bij het huis van Leo aangekomen hing er een sombere sfeer. Één van hun beste radiomakers gaat weg en al heel snel. Het is in Kenia heel moeilijk om goed personeel te krijgen waar je echt op kan bouwen en op Bill konden ze bouwen. Ook wij kennen Bill persoonlijk en vinden het jammer dat hij weg gaat bij het radiostation “316”.

Toen Brendie in de badkamer kwam bleek het dat er een tegel gebroken was, waarschijnlijk heeft iemand er iets op laten vallen. Nu kon Brendie de badkamer nog niet afmaken. De jongen die Brendie geholpen heeft met de badkamer (Pieter) heeft nog wel de tegel eruit gehaald, waarna Brendie een nieuwe erin legde. Dat laatste stukje afkitten moet zondag dan meer gebeuren, dan zijn we er toch voor de Barbecue (allerlaatste).
Nicole heeft ondertussen de kinderen eten gegeven en hen laten slapen bij Leo in huis. Daarna heeft ze foto’s verzonden van Enan, een kindje uit het weeshuis Nyeri. Omdat we een 10 megapixel camera hebben moesten we eerst alle foto’s verkleinen, veel werk!
Daarna wat bijgekletst met Anneke en toen hop weer in de auto op weg naar New Life Home Nairobi. We wilden afscheid nemen omdat we binnenkort weg gaan (hopen we).
Toen we binnen kwamen waren ze net bezig de kinderen klaar te maken voor het buitenspelen.
De hoofdverzorgster pakte voor ons de weegschaal al, omdat ze dacht dat we voor de maandelijkse weging zouden komen. Nee, vertelden we, we komen afscheid nemen. Nu al??? Vroegen ze. Is het halve jaar alweer over? Nee, dat kon niet!
We zijn nog even gebleven zodat de kinderen buiten konden spelen met de andere kindjes.
Nicole is naar de receptie gelopen om te vragen of ze nog foto’s hadden van Alice toen ze nog klein was. Maar helaas hadden ze maar een foto van toen ze net binnengebracht was. Het positieve is dat we nu ook een babyfoto van haar hebben.
Ook hebben we Koros bewonderd die ook geadopteerd is door een Nederlands stel, deze mensen komen half januari naar Nairobi.
Daarna naar de Italiaan gelopen om een reservering te maken voor deze avond. Brendie heeft namelijk voor zijn verjaardag een cadeaubon gekregen van Leo en Anneke voor het eten in dit restaurant. We hebben geregeld dat Karen komt oppassen vanavond zodat wij de handen vrij hebben en rustig kunnen eten.
Daarna taxi gebeld om ons naar huis te brengen.
Thuis kregen we een nare sms van de advocaat.
Hij had nog steeds onze paspoorten niet en was erachteraan gegaan waarom ze niet afgegeven werden.
Nu blijkt dat degene die de paspoorten moet tekenen, ze niet wil tekenen. Zelfs niet als ze daar opdracht voor krijgt van haar chef. Dus wat er nu weer aan de hand is?
Maandag gaat de advocaat erheen om het fijne ervan te weten te komen, misschien dat er zelf één van ons mee moet om ze toch nog te krijgen.
Denk je net dat alles in kannen en kruiken is, is er weer zo’n mens dat dwars ligt. Het is ook elke keer wat bij ons proces hier.
De kinderen hebben ondertussen et de bewakers Mohammed en Achmed gespeeld, ze hadden met zijn viertjes de grootste lol. Je hoorden ze zingen, klappen en later met de fietsjes spelen.



’s Avonds toch naar de Italiaan gegaan.
Karen was er op tijd en heeft de kinderen in bad gedaan en daarna in bed. Toen zijn we weg gegaan.
Bij de Italiaan hing een fijne sfeer. Je kon duidelijk merken dat er hier Europese prijzen gehanteerd werden, merendeel van de mensen waren blank of Aziatisch.
Brendie had T-bone steak en Nicole Pizza. Het eten was super hier.
David de taxi zou ons om 22.00 halen, maar tegen die tijd geen David. We hebben hem proberen te bellen, maar niet te bereiken. Nog even 10 minuten gewacht en daarna maar een andere taxi genomen. Karen moest ten slotte ook naar huis. Haar zuster had ons al gebeld, die paste namelijk op de baby van Karen en die zuster wilde ook naar huis, haha.
Thuis gekomen lag Karen prinsesheerlijk te slapen op de bank, ze zou wel niet weten hoe de dvd speler werkt, haha. Wel was het huis weer heerlijk schoon.

We hadden onze kasten vast uitgemest en de spullen die toch niet mee terug zouden gaan in tassen gestopt. Tevens de etenswaren die we toch niet op kregen erbij gedaan. Zo kwam het dat er 2 grote tassen klaar stonden voor Karen die er heel erg blij mee was.

Vanmorgen (zaterdag) de was gedaan, het was me nogal een grote was. Hopelijk is dit de laatste keer dat we moeten wassen hier in Kenia en kunnen we volgende week weer lekker de wasmachine aanzetten in Zwolle.
Vanmiddag gaat Brendie naar de kroeg in de Dagoretticorner, afscheid nemen van Albert, Robert en Nicolaas. Onze Keniaanse vrienden.
Nicole gaat bij een ander Nederlands adoptiestel op visite.

We hebben foto’s gemaakt van de foto’s die we gekregen hebben van het weeshuis, deze plaatsen we nu ook.
En dan is onze voorraad te plaatsen foto’s op. In totaal hebben we er al 500 geplaatst.

Brendie en Nicole