Weeshuis

Vandaag naar Nyeri geweest. Dit is het weeshuis waar de kinderen werkelijk hebben gewoond tot ze 1,5 jaar waren.
Om 08.00 stond David voor de deur met de taxi, we hadden hem gehuurd voor de hele dag.
Het plan was om eerst naar het ziekenhuis te gaan waar de moeder van Clay hem had achtergelaten.
Clay is namelijk thuis geboren, zo zijn we achter gekomen. Zijn moeder is met hem naar het ziekenhuis gegaan, waarschijnlijk omdat hij veel te vroeg geboren is. Ze heeft hem daar achter gelaten.
Bij het ziekenhuis aan gekomen was het plan om foto’s te nemen van de plek waar de weeskinderen terecht komen. Het ziekenhuis wilde niet echt mee werken, dus om verdere problemen te voorkomen hebben we alleen foto’s genomen van de buitenkant en van het ziekenhuisbord. We hebben ook niet echt aangedrongen, want stel je voor dat we wel toevallig de moeder tegen komen, dan is er een groot probleem, al ben je door de rechtbankprocedure heen.
Daarna door naar New Life Trust Nyeri.
Het was even zoeken, maar we hebben het gevonden. Het ligt namelijk net even buiten de stad in een heuvelachtige omgeving.
Het duurde even voordat de poort open werd gedaan. De manager zelf deed de deur open om te kijken wie er was. Toen hij Clay in het oog kreeg en daarna Alice werd hij ineens heel blij. Clement riep hij maar steeds weer, how are you !! What nice to see you again!! Hij was echt heel bij om de kinderen weer te zien.
Omdat de sleutel van de poort even zoek was zijn we eerst met zijn vieren uitgestapt en hebben de manager de kinderen laten verwelkomen.
We vroegen hem of we rond mochten kijken en foto’s mochten nemen, geen probleem vertelde hij ons meteen, doe of je thuis bent!
Maar… wat een mooi tehuis. De ligging is heel vredig en rustig. Het heeft 3 slaapkamertjes voor de kinderen, 1 voor de baby’s, 1 voor de middelmoot en 1 voor vanaf 1,5 jaar.
Op dit moment telden we maar 14 kinderen, dat betekend dat het huis niet vol zat en het merendeel waren baby’s.
De verzorgsters waren helemaal in de zevende hemel dat ze de kinderen terug zagen en wilden ze meteen oppakken. Maar dat ging zo maar niet, Clay ging helemaal door het lint, niemand anders als ons mocht hem oppakken of zelfs maar eens aanraken. Alice liet alles maar over zich heen komen, die had er waarschijnlijk wel vertrouwen in dat ze weer met ons mee terug mocht.
We hebben even met de kinderen buiten gespeeld, daarna kregen de weeskinderen eten en hebben onze kinderen gezellig mee gegeten.
Daarna kwam de manager met een fotoboek aanzetten, hij had nog foto’s van Clay toen hij nog een baby was en heeft die aan ons gegeven. Hebben we toch nog babyfoto’s.
Ook vertelde hij ons dat Clay een voorbeeldige jongen was geweest daar.
Na een uurtje daar begon Clay zich weer een beetje thuis te voelen en durfde hij de verzorgsters een handje te geven, maar optillen? Ho maar !!!

We hebben hem nog naar de reden gevraagd waarom ze juist Clay en Alice samen aan ons hebben toegewezen. Hij vertelde ons gelukkig hetzelfde verhaal als ook in ons verslag staat wat we hebben gekregen bij het voorstel. Clay was gewoon altijd bij Alice en moest altijd bij haar zitten en slapen.
We vertelden hem dat dat in de beginperiode met ons wel wat anders was, maar dat zal wel aan alle veranderingen liggen toendertijd. Wel merken we dat hij (en Alice trouwens ook) weer steeds meer naar elkaar toetrekken.
We hebben nog foto’s genomen voor aan ander Nederlands stel die net hun voorstel hebben gehad en van wie het kindje nu nog in Nyeri woont.
Nadat we afscheid hadden genomen zijn we vertrokken, we wilden namelijk ook in het ziekenhuis in Thika kijken waar Alice is achter gelaten.
Daar aangekomen hebben we het ziekenhuis wel gezien, maar werden verder niet echt geholpen. Daarom ook daar alleen foto’s van de buitenkant en het bord.
Toen weer op weg naar huis waar we om 16.00 aankwamen.

Het is echt een heel mooie dag geweest, en dat dankzij het weeshuis in Nyeri.
Ze hebben ons alles laten zien en waren heel open. Ze hebben ons alles verteld en vroegen ons het hemd van het lijf over de kinderen, over wat ze aten en hoe ze nu waren. Ik zou iedereen die adopteert willen adviseren om even terug te gaan naar het weeshuis waar ze zijn opgegroeid. Alice en Clay zijn een week voordat wij arriveerden in Nairobi zelf naar Nairobi gebracht.

Brendie en Nicole