3 Daagjes weg

Omdat we bezoek hebben van Tonnie willen we hem ook wat van het land Kenia laten zien.
Voor dit verhaal zou ik als ik jullie lekker gaan zitten op de bank met een thermoskan koffie erbij. Het is namelijk nogal een lang verhaal.
Dit keer hebben we (Nicole) besloten om naar Lake Baringo te gaan. In de Lonely Planet staat deze plek mooi beschreven. Via internet hebben we een huisje bij Roberts Camp http://www.robertscamp.com/ gehuurd vlak aan het water. 9 persoons huisje.
Je schijnt er krokodillen, nijlpaarden en een heleboel soorten vogels te kunnen spotten.
Dinsdag morgen gingen we weg, bepakt en bezakt met eigen auto op naar Lake Baringo.
Het was vrij rustig op de weg en de snelweg naar Nakuru was zeer goed te doen, daarna moesten we de B4 naar Lake Baringo hebben. Zelf waren we de weg even kwijt, maar Tom (tomtom) heeft ons perfect naar de B4 geleid.
Op de B4 begon de ellende…. Één en al kuilen in de weg, Puff als we dit 125 km moesten afleggen dan was het donker voordat we aankwamen. Gelukkig na een kilometer of 5 ging het beter en was de weg weer goed te berijden. Af en toe kwamen we nog wel ineens een stuk weg tegen met allemaal gaten, maar over het algemeen was het goed te doen. Het werd steeds stiller op de weg en op het laatst vroegen we ons af of hier nog wel mensen woonden.
Om 15.00 kwamen we aan bij Roberts Camp, we stapten uit…. Wat was het superwarm, daar hadden we in de auto met airco niets van gemerkt. De thermometer van de auto gaf aan dat het 37 graden was.
Na het inchecken zijn we naar het huis gereden en hebben we de spullen uitgepakt. Daarna eerste eens even de boel bekeken en toen op naar het restaurant voor een verkoelend biertje en frisje.
Terwijl we daar op het terras zaten kwamen er al gauw verschillende soorten vogels erbij zitten, hele aparte waarvan wij de namen niet weten (Peter?)
Ook hebben we die avond in het restaurant (stel je er niet teveel bij voor) gegeten, het was gelukkig goed te eten.
Daarna terug naar ons huisje aan het water. Kinderen douchen en hup naar bed, althans dat dachten wij. Clay en Benji dachten er helaas heel anders over. Clay vond het vooral spannend dat hij misschien krokodillen kon zien en Benji was gewoon vervelend en wilde niet slapen. Alice echter viel meteen als een blok in slaap.
Toen echt heel donker was moesten ze echter toch naar bed. Het is Brendie gelukt Benji in slaap te krijgen en Nicole heeft zich uiteindelijk met Clay bemoeid en verteld dat de krokodillen aan de overkant van het meer aan het eten waren en dat ze morgen pas weer terug kwamen. Daar nam Clay genoegen mee en viel in slaap.
Om 23.00 hoorden we de nijlpaarden loeien (hoe heet dat?), het bleek dat ze elkaar zochten. We hoorden er 1 vlak bij onze auto en de andere konden we niet pijlen, maar die was ook niet ver weg. Om 01.00 zagen we ineens 2 nijlpaarden op 15 meter van onze veranda lopen. Niet veel later kwam er een Duitser met een zaklamp in paniek onze kant op lopen. Hij sliep in een tent en hoorde de nijlpaarden langs zijn tent lopen. In paniek is hij uit zijn tent gekropen en op ons licht afgekomen. We hebben de bewakers gebeld ene die hebben de Duitser opgehaald (Tja het blijft een Duitser) en zijn tent verzet verder van het nijlpaardenspoor weg.
We hebben daarna nog even met de bewaker gesproken en hij heeft ons veel verteld over het gedrag van een nijlpaard. Het belangrijkste is gewoon, stoor hem niet!
Om 01.45 zijn we naar bed gegaan om vervolgens de volgende morgen door Benji en Clay gewekt te worden om 07.30.

Toen kwamen we er achter dat we de Brinta (Weetabix) vergeten waren. Daarom de kinderen een kop melk gegeven samen met wat chocola cornflakes die we wel mee hadden. Zelf hebben we een kop aanmaak koffie genomen.
Ondertussen kregen we een sms van onze advocaat dat we moesten bellen. Gelijk gedaan. Hij vertelde dat we vrijdag rechtszaak hebben maar dat de papieren nog niet in orde zijn, hij zou later terug bellen, maar… wij mochten geen stappen ondernemen. Okey! Hij belde later terug dat we inderdaad rechtszaak hebben en dat de papieren volgens hem ook in order waren, ik ben benieuwd!

Na ieders apart een rondje rond het terrein zijn we in de auto gestapt en zijn we naar het dorpje vlakbij gereden. Het is een superklein dorpje met echte Keniaanse supermarkten. Die supermarkt is of een toonbank waar je alles moet vragen wat je wilt hebben of een winkel van 6 vierkante meter waar zoveel mogelijk spullen onder het stof opgestapeld staan. Bij zo’n laatste winkel zijn we geweest en hebben we voor de kinderen broodjes gekocht samen met een paar flesjes water voor ons.
Na de boodschappen zijn we een afspraak gaan maken voor een tochtje over het meer om vogels, krokodillen en nijlpaarden te spotten, om 16.00 hebben we een afspraak gemaakt, maar.. eerst door naar een groter dorp om te pinnen.
Daar aangekomen hebben we de auto voor het pinapparaat gezet en is Nicole gaan pinnen. Wonderbaarlijk ondersteunde het apparaat Maestro.
Daarna een rondje gelopen in het dorp, we wilden bananen kopen voor de kinderen.
Na een paar meter was het al duidelijk dat ze hier niet gewend waren aan blanken laat staan aan blanke met zwarte kinderen. Overal waar we langs liepen werden we echt aangestaard. Na het ene rondje zijn we richting de auto gegaan waar Clay aanspraak kreeg met een militair. Ze wilden gezellig even kletsen en waren wel heel nieuwsgierig hoe het toch kon dat wij donkere kinderen hebben. Dat snapten ze niet. Brendie heeft zijn verhaal van “I am special, i can make black kids” weer opgehangen, maar dat geloofden ze ook weer niet echt.

Daarna langs de kant fruit gekocht en op naar huis, het was veel te warm vonden we.
Bij het huisje zijn we wat gaan eten bij het restaurant en daarna lekker hangen op de veranda.
Om 16.00 zijn we naar de poort gelopen waar de man van de boottocht al op ons stond te wachten, we moesten een eindje lopen naar de boot. Na een half uurtje varen vond Benji het genoeg geweest en wilde hij alleen nog maar spelen. Met veel moeite hebben we hem bezig gehouden en gehoopt dat het tochtje maarsnel afgelopen mocht zijn. Toen we eenmaal de nijlpaarden hadden gevonden die lekker aan het eten waren in het water vond Benji het nodig om keihard: Cow te blijven roepen. Ja, tegen een nijlpaard moet je geen Cow zeggen, zeg dan Hippo ofzo. Al gauw kwam er dus 1 nijlpaard verdacht dicht onze kant op, we zijn dan ook snel weg gevaren. Daarna hebben we gevraagd of ze ons terug wilden brengen.
Op de terugweg naar ons huis vertelde de man van de boot dat de gebouwen waar we langs liepen van ex-president Moi zijn en dat ze met die (leegstaande) gebouwen niets mogen doen. Dat zegt maar weer eens hoe groot de corruptie is, want denk maar niet dat die Moi dat gekocht heeft.
Bij ons huisje aangekomen zijn we weer wat gaan drinken en hebben we eten besteld om te laten bezorgen, 19.30.
Om 20.15 was het eten er nog niet en heeft Nicole de kinderen (strontvervelend) op bed gelegd en wat denken jullie??? Ze lagen er net in en daar kwam het eten. Kids er weer uit, eten, opnieuw tanden poetsen en… hup weer naar bed.
Brendie is er ook om 22.00 ingedoken en Tonnie en Nicole zijn nog even blijven kletsen terwijl de nijlpaarden elkaar weer riepen.
Op een gegeven moment zagen we ineens een nijlpaard rustig onze kant op schoffelen, lekker grazen en ondertussen stapje voor stapje onze kant op. Brendie uit bed gehaald en achter de veranda gaan zitten. Brendie wilde echter een sjaggie roken en trok een stoel bij. Daar schrok het nijlpaard zo van dat hij meteen wegrende het water in. Helaas hebben we hem ook niet weer gezien of gehoord en zijn we naar bed gegaan. De nijlpaard stond serieus op 5 meter afstand, in 1 woord: Geweldig!!!!

De volgende dag op tijd weer op, we wilden nog op de terugweg door National Park Nakuru en dat is 2,5 uur rijden.
Bij het ontbijt zagen we de nijlpaarden vlak bij ons op 20 meter in het water spelen/ eten, mooi gezicht wat je eigenlijk zelf gezien moet hebben.

De terugreis naar Nakuru ging vlot, natuurlijk nog steeds die gaten af en toe in de weg, maar verder ging het goed.
Al vlot waren we bij het park en na de intree betaald te hebben konden we het park in.
Het is te doen met een “gewone” auto zoals wij hebben. We hebben de neushoorn, buffel, giraffe en flamingo’s gezien en verder ook weer een heleboel verschillende vogels.
Om 14.00 zijn we vertrokken richting huis, het was druk op de weg maar toch hebben we er naar Nairobi maar 2.15 uur over gedaan, nog wel een half uur in de file gestaan in Nairobi omdat het midden in de spits was.
Thuis aangekomen is Brendie schoenen gaan kopen voor de rechtszaak morgen en Is Nicole eten gaan koken.
Daarna kinderen naar bed en wij alles voorbereiden voor de rechtszaak van morgen.


Nicole en Brendie