Pannenkoeken met banaan

Zondag 07 september 2008,
Vandaag vroeg opgestaan, de kinderen waren wakker. Lekker rustig ontbeten. Na het ontbijt is Brendie terug naar bed gegaan, hij voelde zich niet helemaal lekker.
Gelukkig waren de kinderen in een goed humeur zodat Nicole de dagelijkse dingen zoals dweilen en afwassen kon doen. Clay heeft zelfs gepoept op zijn potje, dat is iets wat lang geleden was en altijd deed als hij net 10 minuten de luier weer aan had.
Om 11.00 kwam Brendie helemaal opgeknapt en gedoucht weer te voorschijn.
We hadden zaterdag al afgesproken om vandaag pannenkoeken te eten, we hadden een recept van Hilda gekregen en de ingrediënten in huis gehaald.
Erg mooi zo’n recept, maar wat doe je daarmee als je geen maatbeker en weegschaal hebt? Op de gok dan maar.
Eerst bloem met melk gemixt tot het zo dun was als dat we herinnerden van thuis en toen een ei en zout erin. Zo beslag was klaar.
Brendie ging de pannenkoeken bakken, want dat is iets wat Nicole echt NIET kan.
Eerst voor de kinderen naturel pannenkoeken, beetje suiker erover, klaar. Alice kon er niet genoeg van krijgen, die heeft er wel 3 opgegeten (waren niet zo heel groot). Clay hield er niet zo van en heeft er maar 1 opgegeten en is brullend naar bed gegaan omdat hij het daarna volgens hem niet meer luste. Clay heeft altijd wel moeite met nieuwe dingen te eten, wat een boer niet kent...... Alice is anders, dat is soms net een kliko, eet alles en veel. Dat niet willen eten van Clay lossen we s’middags weer op met fruit eten, krijgt ie toch de nodige vitaminen.
Toen de kinderen op bed lagen waren pappa en mamma aan de beurt met eten, eerst lekkere spekpannenkoeken en daarna pannenkoeken met banaan gebakken, wat is dat lekker, hadden we nog nooit gedaan, heerlijk! Pappa en mamma hebben goed gegeten.
Na het eten heeft Nicole even bijgeslapen totdat de kinderen wakker werden
S’middags binnen gespeeld, de bewolking buiten was er weer zodat het wat kouder was.
We hadden geen zin om boodschappen te doen, dat zien we morgen wel weer.
S’avonds een tijd met Alie Ruth, een vriendin, gechat en bijgekletst over Kenia en de adoptie. En daarna lekker naar bed want we moesten vroeg weer op.
Al met al was dit een heerlijke relaxte zondag.

Maandag 8 september 2008
Vandaag om 06.00 ging de wekker, gaaaap. Een nieuwe poging om met Hilda mee te rijden naar Livington waar de Village Market is, deze trip was voor afgelopen vrijdag gepland, maar omdat Hilda toen ziek was is het verzet naar vandaag. Alleen vandaag is er geen Masai markt. Maar dat geeft niet, we zijn er even uit en zien weer eens wat nieuws van Nairobi.
Om 08.15 stond Hilda voor de deur en konden we vertrekken. Het is aan de andere kant van Nairobi en is heel moeilijk te bereiken met de bus, alleen met matatu’s.
Na eerst een keer verkeerd gereden te hebben, wat wij niet erg vonden omdat we zo alleen maar meer van Nairobi zagen, kwamen we bij het centrum aan. Het is een heel ruim opgebouwd centrum met op verschillende plekken watervalletjes, heel gezellig.
Hier hebben we ons zo’n 3 uur vermaakt terwijl Hilda met haar zoontje Addy naar het hospitaal daar vlak bij was.We hebben er hele leuke diertjes van hout gekocht, handgemaakt in een heel gezellig winkeltje.
Toen we foto’s gingen maken van verschillende dingen in Village Market kwam er een militair naar ons toe dat dat niet mocht ivm de veiligheid, okey dan niet, we waren toch net klaar.
Om 12.15 waren we weer thuis, kinderen brood gegeven en op bed gelegd.
Om 14.30 waren ze weer wakker en hebben we binnen gespeeld omdat het weer bewolkt was.
Ook hebben we foto’s bekeken van de beginperiode toen we kinderen kregen, het is net alsof ze heel erg gegroeid zijn sindsdien. Vooral Alice heeft veel meer gezichtsuitdrukking gekregen. Van Clay is zijn gezicht wat boller geworden.
De kinderen hebben mee gekeken, maar hadden het na 3 minuten al wel gezien en gingen weer spelen.
Het weeshuis zien ze namelijk om de 2 weken nog steeds omdat we ze dan moeten laten wegen, dus dat is ook niet bijzonder voor ze om weer te zien op de foto’s.
Ook hebben we de foto’s en filmpjes die nog op de telefoon stonden eens op de computer gezet, daar zaten wel hele leuke bij, ik zet er een paar vandaag bij de foto's.
Net toen we boodschappen wilden gaan doen ging het keihard regenen, met een beetje omweer erbij.
Het heeft echt een uur lang geregend voordat het een beetje droog werd.
Toen het nog een beetje miezerde zijn we er toch maar door heen gelopen.
Hallo, we komen uit Nederland een beetje nat worden zijn we toch wel gewend en de kids kunnen er al vast aan wennen, haha.
Nee, we moesten wel want we hadden geen groente meer en gisteren hadden de kinderen ook al geen groente gehad.
Wat zijn we tegenwoordig toch op de gezonde toer, zou het komen omdat hier geen Mc Donalds is (Brendie)?
Omdat het had geregend en inmiddels 17.00, was het heel druk op de weg. We wonen vlak bij een drukke doorgaande weg (Riara Road), die stond helemaal vast met verkeer die de Ngong Road (belangrijke weg) op wilde.
Vooral als het heeft geregend (en regent) is het in Nairobi veel drukker op de straat, vooral met auto’s. Soms is het net dat als het regent heel Nairobi in zijn auto stapt en gaat rijden, haha.
Na het eten Hugo gebeld dat de plannen veranderd zijn en dat we eerder willen vertrekken naar Komotobo. Vanmorgen kregen we namelijk een mailtje van Douglas die in Komotobo zit dat zijn vrouw Susanne een baan heeft gekregen op de Zweedse school hier in Nairobi en dat ze 23 September kan beginnen.
Als we de eerste planning hadden aangehouden en dus samen met Hugo en Chantal reizen, zouden we 17 September vertrokken zijn en dan 22 September weer terug, dat is veel te kort denken we.
Daarom gaan we eerder weg, aan de ene kant voelen we ons daar een beetje lullig om omdat we hadden afgesproken met zijn vieren te reizen, aan de andere kant hopen we dat Hugo en Chantal het wel begrijpen.

Morgen weer met de internetlui bellen, we kunnen niet meer skypen, de verbinding valt steeds weg en hapert heel erg, ik zag al dat we nog maar 54 Mb verbinding hadden ipv de 100 Mb die we in het begin hadden.
Gelukkig kunnen we nog wel chatten en zo hebben we nog contact met het thuisfront.

Ik heb het al vaker gezegd, en ik zeg het nog eens, we missen iedereen wel. Collega’s, vrienden, familie en de beide honden van ons.
Dan is het wel heel leuk als er ineens een reactie onder de weblog staat van vrienden/collega's en kennissen waarvan je nog niets had gehoord, top.
Ik hoop dat alles goed gaat daar in Zwolle, en als er nieuws is of persoonlijk nieuws mogen jullie het ook prive mailen naar brendie@home.nl


Groeten Brendie en Nicole