Voorbereiden,

Dinsdag 09 september 2008

Gisteren hadden we afgesproken met Jerry en Mireille om daar een kop koffie te komen drinken, ze wonen namelijk 20 minuten lopen van ons vandaan en adopteren ook uit Kenia. Dus vandaag op tijd opgestaan, gaat de telefoon, dat was Eveline onze guardian van de Little Angels, of we nog aan onze afspraak met haar gedacht hadden o 10.00. Nee hadden we dus niet. Heel ver weg in ons achterhooft stond ons wat bij over een nieuwe afspraak. Maar ja, die moest en zou dus komen en wilde ook niet bv een dag later komen.
Jerry en Mireille gebeld dat we wat later kwamen omdat Eveline kwam.
Normaal duren de bezoekjes van haar maar een half uurtje en dan is ze weer weg, maar omdat we nog steeds flink boos waren dat iemand had gezegd dat wij de kinderen niet goed te eten gaven duurde het nu wat langer. Nicole heeft van haar geëist dat het niet in het rapport naar de rechter kwam, en dat Little Angels contact op neemt met de Guardian van de kinderen (Betty) hierover.
Het werd een hele discussie, want Eveline wist volgens haar nergens van, maar zou het regelen (zei ze).
Om 11.00 dus vertrokken naar Mireille en Jerry, daarvoor moesten we eerst een dal door, naar beneden gaat wel, maar omhoog was wel zwaar. Omdat het maandagavond zo geregend had lagen er plassen en was het één grote modderboel.
Uiteindelijk zijn we er gekomen, en we moeten zeggen, die wonen heel mooi maar ook heel klein. Zij hebben 1 adoptie kindje Manuelle, leuk meisje dat ook al helemaal aan haar ouders gewent is.
Het was heel gezellig daar en we hebben ervaringen met van alles uitgewisseld.
Om 12.30 was het echt tijd om te gaan, de kinderen moesten naar bed en we moesten nog een eindje terug lopen.
Thuis gekomen kinderen pap gegeven en op bed gelegd, we wilden s’middags boodschappen doen.
Om 15.00 stonden we klaar voor de boodschappen, begon het ineens hard te regenen, hadden wij weer. Toen het droog leek, toch maar naar de Nakumatt gelopen, we waren net aangekomen begint het toch opnieuw te hozen. Boodschappen gedaan en weer terug naar de uitgang, het regende nog steeds. Toen belde Robbert onze agent dat hij een chauffeur voor ons had naar Kisii voor donderdag, of we hem wilde ontmoeten. Natuurlijk praten kan altijd.
Hij wilde eerst 15.000 ksh hebben, maar dat hebben we uiteindelijk terug gebracht naar 11.000 ksh, dat is +/- € 110,00 en alleen voor droppen in Kisii.
Donderdag komt hij ons halen om 07.00, we zijn benieuwd of hij echt komt, tenslotte je weet hier maar nooit. Als het ons bevalt, zullen we zijn telefoon nummer door geven aan Chantal en Hugo, kunnen die ook voor een normale prijs naar Kisii.

Voor diner kregen de kinderen aardappels met boontjes, nu weten we dat Clay boontjes niet geweldig vind, maar wel lust. Nu wilde hij helemaal niet eten, elke keer als je de lepel met eten voor hem hield verdraaide hij zijn hoofdje heel resoluut opzij en zei “né” .
Zijn diner hebben we dus naar binnen gepropt omdat hij moest eten, want we moesten woensdag naar New Life (weeshuis) om te wegen. Het werd een heel gevecht, overal lagen boontjes, maar uiteindelijk is het halve bordje eten naar binnen gegaan.
Brendie en Nicole


Woensdag 10 september 2008,
Vandaag op tijd op omdat Clay zijn bed vakkundig aan het slopen was.
We hoorden vanuit zijn slaapkamer steeds laden hard open en dicht gaan, dus we zijn toen het maar niet ophield eens even gaan kijken. En ja hoor, 2 lades waren al overleden en Clay was nu bezig met de derde. Toen we de deur opende keek hij heel trots op van "mooi hé". Ja wat moet je dan? Eigenlijk ben je heel boos omdat hij de lades kapot maakt, maar aan de andere kant heeft die jongen geen idee wat hij aan het doen is en vind het alleen maar leuk lawaai maken. Maar goed dat zijn vader timmerman is, anders hadden we een probleem.
Na het ontbijt hebben we de bus naar Yaya gepakt, want we moesten deze week weer naar het weeshuis om te wegen. Gelukkig waren de leukste verzorgsters er, dus zijn we eerst even buiten gebleven om te spelen en te kletsen.
Toen uiteindelijk toch naar binnen om te wegen. JA, 10,5 kg zei Nicole meteen toen Clay op de weegschaal stond. NEE, zei de verzorgster that is not right. Ohhh shit dachten we allebei, dit gaat niet goed, is hij dan toch afgevallen? Maar nee hoor hij woog al 11 kg en was zelfs 0,5 kg aangekomen in 2 weken. Pff hele opluchting. Ook Alice was 11 kg (stond die weegschaal wel goed?) en dus ook 0,5 kg aangekomen.
Doorgelopen naar de zusters, ook hier waren de gezellige zusters aanwezig, dus weer… kletsen over van alles.
Weer buiten hebben de kinderen nog even met de kinderen van New Life Home gespeeld (er waren trouwens bijna allemaal nieuwe kinderen) en toen… op naar Yaya om de elektriciteitsrekening te betalen. Dat kan hier gewoon bij de bank of bepaalde supermarkten.
Toen naar huis, onderweg met alle macht Alice proberen wakker te houden zodat ze nog kon eten voordat ze ging slapen (en misschien weer een halve kilo aan komt).
Toen de kinderen net op bed lagen kwam de Guardian van de kinderen, kijken of alles goed ging en controleren of we ons goed hadden voorbereid op Komotobo.
Vanmiddag kwam de kapster voor Brendie en Clay, beide zien er weer keurig uit.

Morgenvroeg vertrekken we om 07.00 van huis om naarKisii te vertrekken, daar slapen we in een hotel en reizen dan vrijdagochtend door naar Komotobo.
Het kan zijn dat jullie dan een weekje niets meer van ons horen, dus wordt een week geen berichten, geen foto’s en geen filmpjes, afkikken dus. Maar zodra we weer terug zijn komt het hele verhaal Komotobo met alles wat erbij hoort op de site.
Indien mogelijk maken we tussendoor een update.
We zijn al bezig met de malariapillen en morgen in Kisii gaan we klamboe netten kopen.

Groeten Brendie en Nicole