Nu even nog een stukje Komotobo:

1e dag Zaterdag
07.00 opgestaan want we moesten 08.00 ontbijten bij Douglas.
Brendie had met Johnson (het manusje van alles) afgesproken om 09.30, om 10.00 kwam Johnson er na veel bellen eindelijk aan. Ze zijn gelijk naar de werkplaats gegaan om aan het werk te gaan. Nicole bleef op de kinderen passen.
Tussen Brendie en Johnson klikte het perfect, het was meteen geinen en elkaar tips geven over het werk (Brendie gaf eigenlijk alleen Johnson tips).
Ze gingen een bed repareren uit het gehandicaptenhuis en later in het weeshuis bezig voor de adoptie kinderen, al worden niet alle weeskinderen hier geadopteerd in Kenia, sommigen hebben namelijk nog een familielid die niet voor ze kan zorgen, maar die ook niet willen dat ze geadopteerd worden.
Clay en Alice op tijd laten slapen en zelf even gerelaxt.
Op zaterdag voetballen de doven kinderen altijd tegen andere scholen hier vlak bij Komotobo.
Om 15.00 zou het beginnen, dus om 14.45 stonden we klaar om te vertrekken, Douglas, Brendie, Nicole en Clay. Alice bleef thuis.
Na een kwartiertje rijden kwamen we bij het voetbalveld aan, de doven kinderen moeten hiernaartoe 45 minuten lopen.
Jawel, er stonden 2 doelen in het veld, we miste alleen de strepen.
Omdat de kinderen geen shirts en broekjes hebben werd er afgesproken dat het team van de doven kinderen hun t-shirt uittrokken zodat de teamgenoten makkelijk herkend konden worden.
Brendie en Douglas hebben mee gespeeld, Brendie heeft 2 goals gemaakt en Douglas 2 goal (eigen goal).
Om 17.00 moesten we stoppen, er moest thuis nog van alles gebeuren.
Op weg naar huis vertelde Douglas dat we spaarlampen in ons huisje hebben die s’avonds aangesloten worden op een autoaccu. Dus bij ons huisje aangekomen zijn we eerst maar eens die schakelaars gaan zoeken, en inderdaad er waren er 4, perfect! Lekker gedoucht en op tijd naar bed gegaan, waar Brendie nog tot 24.00 heeft liggen piekeren over van alles wat er in Komotobo moet gebeuren.

2e dag Zondag.
We hadden afgesproken met Douglas dat we met hen zouden meegaan naar hun kerk waar Douglas preekt, maar Clay had huilbuien en had een dwarse bui, dus konden we niet met hun mee. Daarvoor in de plaats zijn we naar de kerk in Komotobo gegaan. Douglas heeft ons voorgesteld aan de staf van de kerk zodat ze niet helemaal vreemd tegen ons aan zouden kijken. Om 10.55 zijn we op de achterste banken gaan zitten zodat als Clay ging huilen we meteen naar buiten konden vluchten. Achteraf bleek dit een heel goede zet.
In deze kerk komen mensen eerder om te bidden. Toen we binnen kwamen waren ze net een in Kenia bekend nummer te zingen, klonk heel leuk. Echter aan het eind van dat nummer is het normaal dat ieder apart hardop gaat bidden.
Dit bidden gaat hier in Kenia wat heftiger als wat we gewent zijn in Nederland. Het komt er op neer dat mensen bidden, huilen, smeken naar god voor een beter leven. Veel vrouwen zitten op hun knieën op de grond te bidden/huilen.
Dit was voor ons een zeer emotionele aanblik, we hielden het met moeite droog en kregen beide een brok in de keel.
Verder bestond de kerkdienst uit 3 delen, 1e deel voor de doven, 2e deel voor de kinderen, 3e deel voor de vrouwen. In het 2e en 3e deel werd er gezongen door een koor en door de vrouwen.
De diensten worden normaal in het swahili gegeven, speciaal voor ons werd de dienst ook vertaald in het engels en bij de delen waar dat niet ging kwam er iemand bij ons zitten die dan zachtjes vertaalde, klasse! Na het laatste deel werd hetzelfde lied als in het begin gezongen en weer ging iedereen hardop huilen/bidden/smeken. De vertalers vertelden ons dat dit het einde van de dienst was en dat we mochten gaan, dit hebben we dus ook maar snel gedaan.
Nadat de kinderen even geslapen hebben zijn we een stukje gaan wandelen. We kwamen bij de uitgang van Komotobo de doven kinderen tegen die op een veldje vol rotsen aan het voetballen waren. Brendie heeft even met ze gedold en gevoetbald voordat het ineens ging regenen en we terug moesten.
Toen het weer droog was zij we naar de dovenschool gegaan en hebben daar foto’s gemaakt met de digitale camera, de kinderen vinden het helemaal geweldig als ze zichzelf terug zien op die camera.

3e dag Maandag
Vannacht er 3x uit geweest voor Alice, zij heeft toch nog wel moeite met veranderingen van omgeving.
Het was vandaag Brendie zijn eerste officiële werkdag. Hij moest aan de slag met Johnson. Er moest een extra ventilatiegat gemaakt worden in de voorraadkamer van de dovenschool. Ook kwamen er soms ratten, die gaten moesten tevens dicht gemaakt worden.
Tijdens een meeting waar Nicole toevallig bij zat werd verteld dat 3 van de 4 kranen en de wc het niet meer deden in de dovenschool. Nicole sprong daar meteen op in en wilde wel even kijken. Daar aangekomen bleek dat inderdaad waar te zijn maar ook was die ruimte gigantisch smerig, je zou je varken er nog niet laten poepen. Nicole heeft dus eerst geëist dat de ruimte schoongemaakt zou worden voordat ze aan de gang ging. Dit resulteerde dat ze zelf aan het schoonmaken(met handschoenen) kon samen met Mary en Ester (oppassers van de kinderen). Veel chloor doet wonderen en in mum van tijd was het acceptabel. Nu werd eerst de schade opgenomen zodat Douglas dinsdag de benodigde onderdelen kon halen.
s'Avonds maar een hete en lange douche genomen.

4e dag Dinsdag
Clay heeft zich vannacht in de klamboe gewikkeld en lag er vanmorgen als een rups in een pop bij, het mooiste was dat hij het zelf nog niet door had.
Na het ontbijt zijn Nicole en Brendie aan het werk gegaan, Clay en Alice hebben ze bij Mary achter gelaten.
Brendie moest legplanken maken in het weeshuis en Nicole ging de stortbak repareren bij de dovenschool.
Om 12.00 belde Susanne, ze gingen Ugali met scuma maken en Nicole wilde nog leren hoe dat moest. Nicole snel naar huis dus en gekookt.
Na het eten Brendie weer aan de slag en Nicole moest op Douglas wachten tot hij terug was met de benodigde spullen. Toen Douglas eindelijk arriveerde om 16.00 met de onderdelen nog snel even 1 kraan vervangen waarna het alweer tijd was om te stoppen.
Brendie had de planken klaar en had ook gelijk met Johnson een open kast gemaakt als opslag voor de schone handdoeken.

5e dag Woensdag
Masai Mara dag
Vandaag gaan we naar de Masai Mara een groot natuurpark in Kenia.
Om 04.30 opgestaan omdat we om 05.00 weg gaan. Kinderen blijven achter bij Ester de oppas.
We gingen met Walter die ons ook uit Kisii had opgehaald, hij had vaker een gamedrive gedaan.
Onderweg zagen we al Zebra’s en bavianen. Omdat de chef van Komotobo een brief had geschreven dat we missionarissen waren kregen we korting op de intree en betaalde we maar ksh 1000. Binnen zagen we meteen olifanten lopen, snel erheen dus met de auto en foto’s maken. Onderweg vroeg Walter aan andere drivers tips over waar de dieren zaten. Na een poosje zagen we 3 auto’s rond een bosje staan, snel erheen om te kijken, bleek er ergens in een boom een luipaard te zitten. Ja mooi, maar welke boom? Ineens hadden we hem, geweldig! Het schijnt dat deze dieren moeilijk te vinden zijn.
Kort daarna zagen we een cheeta die net gegeten had aan zijn dikke buik te zien, dat het beest nog kon lopen was een wonder. Aan de overkant van de weg lag een (denken we) dode Gnoe met veel gieren er op en omheen.
Na die cheeta zagen we: gnoes (wildebeesten), gazelle, impala's, topi's, dik-dik's, zwijnen, hyena’s, struisvogels, zebra’s, gieren, nijlpaarden, krokodil, giraffen en de Buffel aan. Toen alleen nog op zoek naar de leeuwen.
Deze hadden zich goed verstopt, geen van de drivers wist waar ze zaten, er moeten er wel een aantal in de buurt zijn, maar waar ?????
Om 12.00 besloten we toch maar naar Hotel Serena te gaan om te lunchen en na de lunch verder te zoeken totdat Nicole ineens een bruine staart zag bewegen bij een paar bosjes, gauw gestopt en ja hoor…….. daar achter de bosjes lagen 4 vrouwtjesleeuwen heerlijk te rusten in de schaduw. Omdat we als eerste waren en dus vooraan stonden hadden we goed uitzicht en konden we makkelijk foto’s maken.
Na de lunch de terugweg naar Komotobo ingezet, we hadden alle dieren gezien alleen de neushoorn niet, maar die zie je in de Masai Mara alleen tot 07.00 s’ochtends. We waren net het park uit toen het ineens hart begon te regenen, dit was dus ook de reden dat we pas om 17.00 thuis waren, normaal is het 2,5 uur rijden.
Wat een geweldige dag was dit.

6e dag Donderdag
6.45 Er uit, Clay en Alice waren luid en duidelijk wakker.
Na het ontbijt is Brendie naar Johnson gegaan en is Nicole aan het werk gegaan in de dovenschool, kranen + leidingen vervangen. Het water in de dovenschool kon niet afgesloten worden (afsluiter kapot) dus moest alles vervangen worden terwijl de waterdruk er nog op stond, ik kan je nu vertellen dat dat geen makkelijke klus is, iets aansluiten terwijl het water eruit spuit. Na een dag ploeteren en kletsnat worden had Nicole het dan eindelijk voor elkaar.
Brendie ging de schappen en kast ophangen in het weeshuis. Daarvoor moesten er gaten in de muur geboord worden.
Dat doen ze hier met een boor waar ze dan met een mokertje opslaan, zo komt er een gat in de muur.
De pluggen maken ze van hout. Eerst schaven ze een stuk hout rond ongeveer op de grootte van het gat, dan slaan ze het hout in het gat en daarna zagen ze hem bij de muur af. Heel goed bedacht als je geen pluggen hebt.
De schroeven zijn oude schroeven die ooit een keer over gehouden zijn, eerst sla je met een spijker een gat in het hout, waarna je de schroef er makkelijk in kan draaien.
Ze hebben hier nog wel een ouderwetse handboor, maar die wordt alleen gebruikt als er een gat in hout geboord moet worden.
Douglas en Susanne hebben onder hun vrienden een project opgestart, genaamd Project Matras. Omdat allen matrassen in het weeshuis, dovenonderkomen en gehandicapten versleten waren hebben ze hun vrienden gevraagd geld te storten voor matrassen. Totaal hebben ze 80 matrassen bijeengebracht, de stichting in Zweden die Komotobo sponsort vult dat aantal aan tot het benodigde aantal 170.

7e dag Vrijdag
We gaan naar huis.
Maar eerst hebben we een opening van het waterproject van de gehandicapten. Het huis van de gehandicapten dat op een heuvel ligt had namelijk nog geen stromend water. Het water werd hier door Walter 1x per dag per auto in jerrycans naar boven gebracht en… op=op. Nu heeft Douglas het waterproject voor de gehandicapten in goede banen geleid in opdracht van de sponsor in Zweden.
We hadden dus een feestje met traditioneel eten en een flesje soda. Ook kwam iedereen aan bod om wat te zeggen, echt iedereen die er zat moest wat zeggen (zelfs wij).
We reden met Douglas en Susanne mee, eerst naar Kisii en dan de volgende dag door naar Nairobi. Om 13.30 zouden we vertrekken naar Kisii, maar dat werd 16.00.