Rust in huis

Nadat Nicole haar vader ons toetsenbord had gebruikt voor het updaten van waarbenjij.nu de laatste 2x, hebben wij het toetsenbord maar weer over genomen nu hij naar huis is. Misschien als hij thuis is dat hij nog een verhaal wil schrijven over de hele trip, hij is namelijk een betere schrijver als wij.

Vanmorgen zijn onze gasten vertrokken.
2 Wekenlang zijn de vader, 2 zusters en de zwager van Nicole bij ons te gast geweest.
Een heel huis vol met z’n achten.
De kinderen sliepen bij ons op de kamer en onze gasten sliepen gezellig met zijn allen op de slaapkamer van de kinderen. Gelukkig hebben we vrij grote slaapkamers in dit huis zodat alles precies paste en er ook nog ruimte overbleef voor de bagage.
In die 2 weken zijn de gasten 4 dagen op safari geweest waarvan wij 1 dag zijn mee geweest naar Nakuru. Op het moment dat hun vertrokken naar de Masai Mara zijn wij weer neer huis gegaan.
Toen we thuis kwamen van Nakuru zagen we het resultaat van met 8 personen in 1 huis wonen. Het leek alsof er een bom ontploft was. Overal lag wat.
Het had ook nog eens veel geregend zodat we de was in de gang moesten ophangen, dat had natuurlijk een extra effect.
We hadden 3 dagen om het huis een beetje op te ruimen, daarna kwam de familie gezellig weer terug naar ons huis.
In de Masai Mara hadden ze veel gezien zoals etende leeuwen vlak naast de auto, groepen hyena’s en veel meer.
Eenmaal terug in Nairobi zijn we Nairobi verder gaan verkennen, in de stad waren we al naar het reisbureau van Ada geweest maar verder eigenlijk ook niet.
Zaterdag naar de Masai markt in de stad. Voor een ieder die ooit daar is geweest zegt het genoeg dat ze het hebben overleeft, je wordt namelijk aan alle kanten aangeklampt door de verkopers. Gelukkig hadden we deze keer mazzel en waren er veel toeristen zodat de verkopers het vrij druk hadden.
Allemaal hebben we wat gekocht zelfs Pa. Pa vond er zijn kippen, hij verzameld ze namelijk en heeft ze uit alle delen uit de wereld.
Zondag naar Ada’s huis (van het reisbureau) geweest, heel gezellig.
Maandag hadden we een vrije dag, iedereen heeft een beetje gerommeld in huis en de verdiende rust genomen. Nicole, Brendie en Rolinda zijn nog even bij de Toy market wezen kijken.
Dinsdag was de dag voor het olifantenweeshuis die we nooit bereiken, maar wel kwamen we in het animal weeshuis terecht waar geen olifant te bekennen was.
Woensdag naar de giraffe center geweest, weer met de bus waar pa een mooi verhaal over heeft geschreven. Brendie kon helaas die dag niet mee omdat hij met Leo op pad moest voor tegels en gereedschap voor de badkamer bij Leo.
’s Avonds naar The Carnivoor geweest, waar we gast waren van Celine en Woud als dank voor de hulp van Brendie aan hun huis. We kregen een VIP behandeling waarbij er ook nog eens voor ons gezongen werd door het personeel.
Zeer geslaagd en zeker een aanrader voor de mensen die ooit nog in Nairobi komen.
Donderdag en vrijdag zijn eigenlijk ook een beetje rustdagen geweest. Donderdag middag hadden we een verjaardag van Ad onze buurman en is de familie naar de Nakumatt Junction gegaan om inkopen te doen voor thuis (thee, wierook e.d.).
Vrijdag nog geluncht bij een café hier in de buurt zonder de kinderen (karen paste op) en toen waren de 2 weken al weer om.
Mijn zus Christina is de laatste avond nog heel erg ziek geworden met hevig overgeven, waardoor de rest ook waarschijnlijk niet veel slaap heeft gehad. We hopen dat ze goede plaatsen in het vliegtuig hebben zodat ze daar nog kunnen uitslapen en toch nog een beetje fit aankomen in het koude Nederland.

Vanmorgen om 07.00 is de familie vertrokken en ineens was het stil hier. De kinderen waren van slag, ook omdat het ineens rustig was in huis. Opa was weg, Linna was nergens te vinden en ook Tita was er niet meer. Nog een paar keer hebben ze opa geroepen, maar opa kwam niet. Uiteindelijk legden ze zich er maar bij neer. We hebben ze proberen uit te leggen dat ze binnenkort opa weer zien in Nederland, maar snappen doen ze het nog niet, nog net te jong.

Brendie is vanmorgen vertrokken naar Leo en Anneke. De Keniaanse loodgieter had wat afgebroken en Brendie moest kijken of dat kwaad kon. Nicole bleef dus toen helemaal alleen achter met de kinderen. Het duurde dus ook niet lang voordat het eerste traantje tevoorschijn kwam van het missen van de familie. Nog een maand dan zien we ze weer (hopelijk).
Vandaag was het ook heel mooi weer, de lucht was strakblauw.
Nicole heeft daarom het badje van de kinderen opgeblazen om ze te laten spetteren. Water erin, kids zwembroek aan en hop daar gingen ze. Geweldig vonden ze het.
Clay ging zelfs af en toe zonnebaden op een handdoek.

Vrijdag is er weer een 2e courtdag geweest voor een adoptiekoppel uit Nederland, helaas was de vader van de rechter ziek en ging de court niet door, volgende week weer een kans.
We hopen niet dat dat op 5 december bij ons ook gaat gebeuren, de volgende courtdag is dan weer 16 januari 2009.