Drukke week vol stress

Sinds vrijdag zijn we superdruk hier in Nairobi.
Onze advocaat Mr Mwenda probeert het dat we onze 2e zitting alsnog krijgen, maar dan door de weeks.
Maandag is hij naar de rechter gegaan met onze bewijzen (tickets en opzegging huis) en ons dossier. De rechter was helaas toen moe en vroeg hem om dinsdag terug te komen. Hij heeft ons ingelicht en vroeg ons om dinsdag met de kinderen mee te gaan, zodat als ze zin had ons gelijk kon bespreken.
Zo gezegd zo gedaan.
Dinsdag om half negen stonden we klaar bij de rechtbank in onze nette pakjes, klaar voor een onofficiële rechtbankzitting.
De advocaat kon om 10.30 eindelijk naar binnen om onze situatie uit te leggen en de tickets en brief uit te leggen. Hij bleef wel heel lang binnen om alleen dat uit te leggen. We kregen dus hoop dat dinsdag alles goed zou komen. Even later kwam de advocaat met een bedroeft gezicht de kamer van de rechter uit. Er mistte een papier van het Children department in ons dossier en die moest hij de volgende dag laten zien. Hij snel zijn vriend Alex bellen die ons gesprek had gedaan waar dat papier gebleven was. Wat bleek nu, het papier waren ze ‘vergeten’ te maken. Maar het zou meteen gemaakt worden.
We mochten gelukkig de volgende dag terug komen. We hebben daarna nog wat gedronken in de stad met de advocaat, hij beweerde ons dat we er woensdag nu echt doorheen zouden komen, er kon bijna niets meer mis gaan (jaja).

Woensdag stonden we weer om half negen klaar bij de rechtbank in onze nette pakjes, weer klaar voor een officiële rechtbankzitting.
Om 10.30 vertelde onze advocaat (eindelijk) dat we konden gaan rondlopen wan ze wilde ons horen na alle andere zittingen die ze had die dag.
We hadden dus al 2 uur achter de rug om de kinderen zoet te houden. Alice was een beetje ziek dus die was wel rustig, maar Clay…….
Om de 10 minuten begon hij te huilen omdat hij wat wilde en bv niet kreeg of niet mocht. Nee, je mag de kamer van de rechter niet open maken Clay.
Nicole had een Keniaanse vrouw naast haar zitten die al 2 x geopperd had dat Clay honger had, kon niet volgens Nicole want Clay had al 2 pakjes koeken op. De derde keer vroeg de vrouw, why he is crying? Nicole antwoorde meteen: Why don’t you ask it himself if, maybe he will tell you !!!!
Hoe moet je in vredesnaam 2 kinderen van +/- 2 jaar rustig houden 4 uur lang? We hadden van alles mee, boekjes speeltjes, koekjes. Maar zodra er vreemde mensen in de buurt zijn is het mis.
Om 12.00 liepen eindelijk de laatste mensen haar kantoor uit, nu waren wij.
Met z’n vijven liepen we naar binnen, de advocaat, wij tweeën en de kinderen. We mochten gaan zitten aan de zijkant van het kantoor. Na 2 minuten keek de rechter al op haar horloge waarna ze meteen vermelde dat ze niet veel tijd had. Een halve minuut later begon Clay een b Eetje te mopperen, waarna ze meteen met haar hand gebaarde dat we de kamer uit moesten zonder ons maar even vriendelijk aan te kijken. Wij snel opstaan en eruit dus.
Even later kwam ook Mr Mwenda de kamer uit, zijn gezicht stond niet blij, wij wisten genoeg, weer niet!!!!
Hij vertelde ons dat het casenummer op het politierapport van Alice ontbrak en dat de rechter nu het originele document wilde zien met het originele nummer erop.
Tevens vertelde hij dat het document wat dinsdag ontbrak ook nog niet voor elkaar was, de man die de handtekening moest zetten was in Mombasa en ze moesten wachten tot die terug kwam.
Voor het casenummer werd dus weer Susan van de Little Angels Network gebeld, dit is de organisatie die de adoptie in Kenia begeleid. En die dus deze fout eerder hadden moeten ontdekken.
Onze advocaat vertelde ons dat hij het al eerder had ontdekt dat dat nummer ontbrak en dat hij Little Angels al eerder om dat nummer had gevraagd. Toen brak bij ons de klomp.
Dit was al de 2e fout in ons dossier die hij had kunnen voorkomen als hij goed had opgelet, anders waren we er dinsdag al doorheen geweest en hadden we toch 24 december kunnen vliegen.
We hebben hem dus nu ook uitdrukkelijk gevraagd ons hele dossier nog eens goed te controleren op fouten! Hij heeft mazzel gehad dat de rechter ons wilde behandelen op de dagen dat er eigenlijk geen adoptiezaken waren en dan verprutst hij het!!!!!!!!!!!!!
Thuis gelijk een sms gedaan naar Susan van Little angels over het casenummer.
Ze melde terug dat ze de instructies inmiddels van Mwenda ontvangen had en dat ze er achteraan ging.
Gelukkig kwamen Chantal en Hugo op bezoek met Baraka, zodat we het hele voorval een beetje van ons af konden praten. Met hun zijn we gezellig nog naar de Ethiopiër geweest hier in de buurt, wat eten.

De rechter had gezegd dat Mwenda kon langskomen zodra hij het juiste formulier had.
We hebben dus woensdagmiddag de telefoon goed in de gaten gehouden en Susan hield ons ook keurig op de hoogte hoe ver ze waren. Helaas konden ze het juiste formulier woensdag niet meer voor elkaar krijgen en moest de Social worker donderdag naar Thika (waar Alice geboren is) eerst naar het politiebureau en daarna naar court daar om het te legaliseren.
Donderdagochtend is Nicole meteen gaan bellen en sms-en hoe het er voor stond. Om 11.45 kwam eindelijk het verlossende telefoontje van Susan, ze hadden het papier in handen maar zaten nog in Thika. Daarom konden ze nooit op tijd (12.00) in Nairobi zijn om het de rechter te laten zien.
Vrijdag 12 december is een feestdag hier, het wordt dus maandag voordat we met het papier naar de rechter kunnen.
We hebben de hoop al opgegeven om voor kerst thuis te zijn, zal het dan misschien voor nieuw jaar mogen??

We willen echt de advocaat niet in discredit brengen, maar dit zijn wel stomme fouten. Hij is een goede advocaat en heeft veel meer zaken er wel in 2 rechtzaken er door weten te krijgen.

Vandaag is de kapster geweest, Brendie is weer geknipt samen met Clay.
Zodra de kapster de tondeuse tevoorschijn haalde begon Clay al neehee te roepen en te schudden met zijn hooft dat hij echt niet wil. Hij heeft echt zolang ze bezig met hem was lopen schreeuwen en huilen.
Omdat Clay zo aan het huilen was heeft ze hem niet goed egaal kunnen scheren, daarom hebben we later op de dag het scheermes er nog even overheen gehaald. Dat vond hij helemaal geweldig, vooral het scheerschuim wat meer op zijn handen zat als op zijn hoofd.
De rest van de dag bleef hij ons op zijn kale hoofd wijzen en dan zeggen ‘weg’ met zijn handjes plat naar voren. Ja Clay, je haar is weg!

Groeten Brendie en Nicole