Onze ontmoeting met Benjamin

’s Morgens om 08.00 vertrokken we uit Nairobi, op naar Benjamin.
Eerst richting Nakumat-Junction om ons huurcontact af te geven, daarna op naar Nyeri.
We waren nog een kwartier op weg toen we al in de file kwamen, er was een groot ongeluk gebeurt op de Waikicky-way waardoor alles stil stond. Na 1,5 uur waren eindelijk Nairobi uit .Niet alleen dankzij de file, maar ook omdat ze overal aan de weg bezig waren. Gelukkig had Marcel voor ons een kaart van Kenia gedownload voor de Tom-Tom die prima werkt, anders waren we zeker de weg kwijt geraakt.

Het was 2 uur rijden naar Nyeri, zo’n 60 km. Dat gaat niet snel met allemaal gaten in de weg waar je om moet zig zaggen. Brendie kon 1 gat niet ontwijken met het gevolg dat onze rechter voor velg op 2 plaatsen krom is. In Nairobi gaan we dat maar weer laten maken.
Op eigen kracht hebben we het weeshuis gevonden. We werden er hartelijk verwelkomd. Onze kinderen nog meer als ons. De verzorgsters riepen meteen CLEMENT!!! GIGI (Alice)!!! En wilde meteen met ze knuffelen, wat de kinderen natuurlijk niet toelieten en meteen bij ons kropen.
Daarna op naar Benjamin, er speelden veel kinderen buiten. Welke was Benjamin ook al weer? Weet jij het vroegen we elkaar, maar de verzorgsters duwden hem al snel naar voren. Wat een schatje en wat een lekker koppie en…. Wat lijkt ie op Clay!
Benjamin wilde echter niets van ons weten en liep meteen naar zijn favoriete verzorgster toe.
We hebben hem een beetje met rust gelaten en zijn met de andere kindjes gaan spelen en Benjamin kwam daar vanzelf bij.
Wat ons heel erg verbaast heeft is dat Clay zich meteen als grote broer ging gedragen. Clay ging met hem spelen en wilde Benjamin perse lunch geven en voor hem zorgen. Hij was niet van zijn zijde weg te slaan. Na de lunch gaan de peuters slapen en ook daar wilde Clay helpen Benjamin te verzorgen. Met moeite ging Clay met ons mee om te gaan lunchen in het Green-Hills hotel.
Na de lunch zijn we terug naar New-life Home gegaan om verder met Benjamin te spelen waarna we om 1600 vertrokken om naar ons guesthouse te gaan. Daar aangekomen bleek het een guesthouse te zijn met een parkeerplaats van alleen steentjes en verder niets geen groen. We hebben ons daar toen afgemeld en zijn naar het Green-hills hotel gegaan wat 100 meter van New Life Home af ligt, ideaal.
Hier is een enorm mooi groot grasveld waar Clay en Alice op kunnen spelen, een speeltuintje en zelfs nog een zwembad.
Bij ons op de kamer hebben ze een bed bijgezet zodat we ongeveer met zijn vieren in 1 bed liggen, heel gezellig.
Vrijdag:
Vandaag weer terug naar Benjamin geweest, hij herkende ons en stak zijn armpjes uit naar Nicole wat een zeer goed teken is.
Vanmiddag zijn we met hem naar het ziekenhuis geweest voor een second opinion, wat een drama.
Allereerst schreeuwde Benjamin het uit omdat Nicole hem vast hield en niet zijn favoriete verzorgster die ook mee ging. Al gauw liet de verzorgster ons alleen, maar Benjamin bleef huilen. Daarna kwam ze terug met koekjes waardoor hij stil werd. Toen ze vertok begon hij weer te huilen en keek iedereen naar ons, wat een drama! De secretaresse van de dokter kreeg het door en bracht ons naar de achterzijde van het gebouw zodat we rustig met zijn vijven konden zitten. Even later werd Nicole met Benjamin binnen geroepen en kreeg ze verschillende vragen voor haar kiezen, zoals: Waarom is hij zo verkouden !!?? Tja, weet ik niet, ik ken hem pas een dag zei Nicole, waarop de dokter haar twijfelend aan keek. Gelukkig was Alice mee gelopen zodat Nicole over haar kon beginnen en de dokter kon zien dat ze al helemaal gebonden was met ons.
Toen was het goed, de zuster vroeg nog een paar dingen die ook in het file stonden die we mee hadden gekregen en waar Nicole haar dan ook op de antwoorden wees. Na een minuut of 10 bleek dat Benjamin toch opnieuw een HIV test moest doen, alleen om 100% zeker te zijn dat hij geen HIV heeft.
Met Benjamin naar de laboratorium gegaan waar ze na 10 minuten wachten bloed afnamen, Benjamin had dat al duidelijk vaker mee gemaakt en schreeuwde de longen uit zijn lijf. Ook keek hij Nicole beschuldigend aan van “van doe je me aan??”
Na de bloedafname konden we gaan, we moeten zaterdag om een uur of 10 terug komen.

Brendie en Nicole