Een gewone regenachtige maandag

Iedereen die gereageerd heeft op ons vorige verhaal Bedankt!! Ga zo door!! Het is heel leuk om de mensen te leren kennen die onze weblog lezen. En voor de mensen die we al kenden, fijn dat we van jullie horen en zo weten dat jullie ons niet vergeten zijn.
Jildou en Cor, natuurlijk mogen jullie ons wat vragen we zijn bereikbaar op brendie@home.nl. Familie van Chantal en Gerwin, welkom!Leuk dat jullie mee lezen. Alle oud adoptie Kenia ouders: Ik hoop dat de verhalen herkenbaar zijn. Pino: Krije!!

Een dag uit ons leven in Nairobi:
Het is 04.00 am: Pappa, mamma, pappa, mamma. Het is Benji, hij is al weer wakker en heeft er genoeg van om in zijn eigen bed te liggen. Om toch nog beide even slaap te kunnen pakken leggen we hem meestal dan nog even tussen ons in, ik weet het: Opvoedkundig afgekeurd, maar elke dag om 04.00 op staan is ook niet verstandig voor ons humeur.
Om 06.00 komt de eerste, het is Alice: Clay pakt mijn dekens af. Dus met haar mee om de dekens terug te leggen en Clay een waarschuwing te geven. Een kwartier later, het is Clay huilend: Alice pakt mijn dekens af. Weer mee naar hun kamer maar nu zo verstandig om Clay een eigen deken te geven.
De slaap is eigenlijk wel weg, maar het is nog geen tijd om op te staan en doordat Benji de tijd dat ie tussen ons in lag heeft liggen schoppen en draaien is er van doorslapen niet veel meer terecht gekomen. Toch nog maar dat half uurtje tot 07.00 proberen te slapen. Als de wekker gaat slaap ik net en ik druk hem dan ook meteen uit. 5 Minuten gaat dat rotding weer, weer uitdrukken. 10 Minuten gaat ie weer en krijg ik een duw tegen me aan dat we op moeten staan, eruit dus.
10 Minuten te laat dat betekend opschieten. Benji slaapt nog.
Clay eruit, kleren aantrekken! Alice eruit, kleren aantrekken! Vraagt Clay ineens: Mamma, waar is Jelmer? Is die in Nederland net als Clive? Ja, Clay die zijn allebei in Nederland. Waarna Clay zegt dat hij ook naar Nederland wil, naar zijn vriendjes. Zou hij echt heimwee krijgen? ik hoop het maar van niet en vertel hem dat hij het hier toch ook heel leuk heeft in Kenia, waarop hij gelukkig bevestigend knikt.

Wat willen jullie op brood vandaag? Brood smeren en in hun lunchbox doen, banaan en melk bij hun schooltas indoen, dat is klaar. Nu nog brinta maken en koffie voor ons zelf.

Opschieten met eten, anders komen we te laat.
Inmiddels is het al heel hard gaan regenen en dat betekend meestal hier dat het dan heel druk op de weg wordt, opschieten dus.
Na het eten tanden poetsen, vesten aan en gauw naar de auto.
Dedan en zijn pappa staan al op ons te wachten bij de uitgang van het appartement, ze willen graag meerijden ivm de regen, geen probleem plaats zat.
We rijden de poort uit en zodra we de weg opgaan staan we ook gelijk in de file. Nog net op tijd zijn we op school, maar we zien dat er nog veel meer kinderen niet zijn. Die zitten nog in de file die ontstaat door de regen.

Na een praatje met de juf en een kus van de kinderen, stuur ik een sms naar Mwenda over onze visums die vandaag aflopen en rijd ik weer naar huis waar Benji al vrolijk rond loopt. Het is even droog, maar nog geen 10 minuten later begint het weer te plenzen.
We krijgen een sms van Mwenda dat ie voor 11.00 am de paspoorten komt ophalen voor visum verlenging. Dat wordt wachten dus.
Eerst een kop koffie en daarna wat rommelen in huis, om 09.30 valt de stroom uit waardoor we vrij weinig kunnen doen.
Uiteindelijk komt Mwenda om 11.10 aan bij het appartement en komt meteen binnen.
We hebben een paar vragen aan hem want het schijnt dat er 1 adoptierechter is uitgevallen omdat ze verplaatst is. Dat is volgens hem niet waar, “Don’t worry” zegt ie, “Ze heeft nog vakantie omdat ze later met vakantie is gegaan”. Hij verwacht 11 februari of 18 februari met ons naar court te kunnen.
Op de vraag of hij onze vingerafdrukken niet nodig heeft voor de visum verlenging krijgen we ook het standaard antwoord: “Don’t worry”. Vrijdag zien we hem weer omdat we dan papieren moeten tekenen, we zien het wel……………. Dont’t worry.

Toen Mwenda (eindelijk) weg was zijn we boodschappen gaan doen, gezellig met zijn drieën bij de Nakumatt-Junction.
Daarna broodje eten en Benji na het potje naar bed. We zijn zelf ook nog maar even gaan liggen.
Om 14.00 kwam Alex om wat te bespreken en om 14.40 is Nicole met de auto naar school gereden om de kinderen op te halen. Ook Dedan moest deze keer mee, want zijn ouders waren druk met visum regelen zodat ze te laat waren om hem op te halen. Thuis wat met de kinderen gedronken en hun de verhalen van school laten vertellen. Ivan had gebeten en moest op de trap van juffrouw en Kathleen had de haren van Dedan en Clay geknipt. Dat waren de belangrijkste mededelingen van de kinderen.

Van 15.00 tot 17.00 is het lawaai geweest in ons huis, door de vele regen konden de kinderen niet buiten spelen en moesten ze binnen spelen, 3 peuters van 4 jaar oud en 1 baby van bijna 2 jaar. Gelukkig haalde de moeder van Dedan hem om 17.00 op.

Nog steeds hadden we geen stroom en we waren zo verstandig geweest om het eten zo voor te bereiden dat we konden eten zolang het licht was, het wordt hier +/- om 19.00 donker.
Om 17.15 zijn we gaan eten en hebben daarna de kinderen hun pyjama aan gedaan, tanden poetsen en daarna een spelletje met zijn viertjes (met Benji op schoot).
De stroom kwam even terug van 18.30 maar ging helaas gelijk weer uit nadat de kinderen net in bed lagen, noodlamp moest dus in de gang voor de kinderen en wij konden het met 1 zaklampje en 2 kaarsjes toch nog een beetje comfortabel maken.

Nu om 20.15 ging het licht weer aan en kunnen we aan het werk, afwassen, de was doen, ……..
En dit verhaal schrijven. Ondertussen is Benji ook al 5 keer ons bed uitgekomen en wordt het nu tijd voor harde maatregelen, in zijn eigen bed waar hij niet uit komt en het gehuil maar voor lief nemen.

Dit was een gewone dag uit ons leven hier.

Groeten Brendie en Nicole