Mamma!!! We zijn dat meisje vergeten.

Donderdag, we vertrekken naar Nyeri om afscheid van het personeel van New Life Home te nemen en hun de kans te geven om afscheid van onze kinderen te nemen. Al onze kinderen hebben daar 1,5 jaar gewoond voordat ze aan ons werden gekoppeld.
New Life Home Nyeri is een satelliet home van New Life home Nairobi en ze vangen kinderen op van 0 tot 3 jaar. Vanaf 3 jaar worden de kinderen verplaatst naar Nakuru waar ze naar school kunnen.
De meeste kinderen worden voordat ze 3 jaar worden geadopteerd, maar af en toe gaat er toch een kindje naar Nakuru omdat de papieren voor adoptie niet op tijd klaar zijn of omdat er een handtekening mist.

Om 10.00 vertrokken we, het regende in Nairobi, een goed excuus om weg te gaan.
Op het nippertje de school van Alice en Clay nog gebeld om ze af te melden de komende 2 dagen.
De rit Naar Nyeri was vermoeiend, vooral het eerste stuk vlak na Nairobi was een weg met veel gaten. Vanaf Thika ging het beter en konden we goed doorrijden.
Om 14.00 kwamen we in Neyri aan en zijn we op zoek gegaan naar een hotelkamer. Het hotel waar we een half jaar geleden sliepen was volgeboekt en dus moesten we uitwijken naar een ander hotel, het werd het Outspan hotel, super de luxe! Daar hebben we ingecheckt en de bagage uitgepakt.
Zo rond 14.30 zijn we naar het kindertehuis gereden. We lette goed op Benji, hoe zou hij reageren? Clay was namelijk 2 jaar geleden helemaal over zijn toeren zodra we het tehuis in liepen.
Aan Benji was niets te merken, hij keek nieuwsgierig waar hij terecht kwam en herkende volgens ons weinig. Zelfs de zuster, waar hij zo gek op was toen we hem ophaalden, deed hem niets. Hij kroop even tegen Nicole aan, maar dat doet hij bij elke (voor hem) vreemde.
De kinderen kwamen net uit bed en het was een stuk rustiger als 7 maanden geleden toen er nog veel meer peuters zaten en maar 4 baby’s.
We hebben de kleertjes van Benji afgegeven bij het kindertehuis, inclusief de kleertjes die we van de collega van Rolinda hebben gekregen. Ook ons fietsje die we hier gekocht hebben blijft hier achter.

Na een tijdje kwam Gabu binnen waarna het gelijk een dolle boel was.
We hadden taarten en popcorn mee genomen voor de verzorgsters en de kinderen, dat was dus smullen geblazen. Het werd uiteindelijk een dolle knoeiboel voor de kinderen met taart eten, maar ze genoten er duidelijk wel van.
Na het taart eten kwamen de pottie’s tevoorschijn, alle kinderen op een potje, inclusief Benji die netjes zijn behoefte deed.
Verder hebben de kinderen vooral veel gespeeld en hebben wij met Gabu gepraat. Hij verteld dat er weer 4 kinderen gekoppeld werden aan 4 koppels, hij wist alleen niet uit welk land de ouders kwamen.
Verder vertelde hij dat er al weer kinderen wachtte in het ziekenhuis op een plekje in het New Life Home. Er wachtte zelfs meer kinderen in het ziekenhuis als dat hij kon plaatsen en daar baalde hij van, maar hij mag er gewoon niet meer opnemen als dat er plaats is. Bij de kinderen die moesten wachten zat ook een pasgeboren tweeling.

Mensen die onze weblog trouw lezen weten dat Alice een zusje wilde in plaats van een broertje en dat ze erg teleurgesteld was toen ze ontdekte dat Benji toch echt een jongetje was.
Gabu vroeg haar of ze een zusje wilde en Alice wees meteen Lydia aan. Lydia wilde ze wel als zusje zei ze. Lydia is een heel mooi meisje wat ook in het New Life Home verblijft, Lydia is nu ongeveer 1,5 jaar oud. Van Gabu mochten we haar wel meenemen, maar helaas werkt dat niet zo in Nederland en hebben we Gabu nog eens goed uitgelegd hoe het wel werkt.
Nadat we nog foto’s van Benji en een paar oude van Clay op onze stick hebben gekopieerd zijn we na afscheid genomen te hebben op weg gegaan naar ons hotel.
Toen we bijna bij het hotel waren riep Alice ineens: “MAMMA, WE ZIJN DAT MEISJE VERGETEN!! Ze is mijn zusje!!”.
Alice nog maar eens uitgelegd dat je kindjes niet zomaar mag meenemen, maar dat de baas van Nederland eerst toestemming moet geven.

’s Avonds hebben we heerlijk gegeten en hoewel de kinderen van vermoeidheid wel een beetje opstandig waren, viel het lawaai wat van onze tafel af kwam wel mee. Je kon alleen precies zien waar Benji gegeten had want dat lag bezaaid met spaghetti.
Na het eten hebben we de kinderen naar bed gebracht en na een kop koffie zijn we ook naar de kamer gegaan waar Brendie meteen is gaan slapen.Nicole heeft de open haard aan laten steken en heeft onder het genot van een glaasje wijn en de warmte van de haard, rustig een boekje zitten lezen. Wat een rust!!!

De volgende dag weer op tijd op. Clay zijn biologische klok staat nu eenmaal op 06.00 ingesteld.
Om 08.00 waren we klaar om te gaan eten. De kinderen hebben Tonnie van zijn kamer gehaald en met zijn allen hebben we lekker ontbeten.
Na het ontbijt zijn we weer richting Nairobi gereden, het ging vlot en na 3 uur rijden waren we er al bijna.
Ja……. Bijna!! Want 500 meter voor ons appartement werden we aangehouden door de politie, Brendie en Tonnie hadden de gordel niet om en daar wilden ze ons voor bekeuren. Dat betekend dat je naar court moet en dat kan maanden duren als je pech hebt. Zolang die bekeuring loopt mag je het land ook niet uit. Dat werd dus een probleem. Brendie probeerde er nog onderuit te komen door te zeggen dat Tonnie de autogordel niet past, maar daar trapte de agenten niet in.
De agenten wilden weten waar we wonen en reden mee naar de oprit van ons appartementen complex, onderweg zaten ze een beetje stom te zeuren over van alles en we lieten het maar.
Brendie is bovenaan de oprit van het appartementen complex gestopt, hij wilde de agenten niet in huis hebben. Daar hebben we even staan praten met ze.
Gelukkig voor ons had een schoonmaakster onze caretaker Chris gealarmeerd en die kwam al gauw op ons toe gelopen om te helpen.
Niet veel later reden Brendie en Tonnie samen met de politiemannen en Chris weg met de bedoeling naar het politiebureau te gaan.
Onderweg praatte Chris een beetje op de mannen in en niet veel later moest Brendie een andere auto klem rijden van hen, waarna er 1 politieman uitstapte en de andere onderhandelde met Chris. Chris vroeg Brendie de man 1000 shilling te geven, dat vond de man te weinig en wilde ook voor zijn collega 1000 shilling. Brendie heeft dat maar gegeven, maar toen de man nog 2000 shilling vroeg voor zijn collega’s op het bureau zei Brendie: Okey, geef het geld maar terug we rijden wel door naar het politiebureau en handelen het daar wel af. De politieman begon hem natuurlijk hem te knijpen en na kort overleg met zijn collega hebben ze besloten de Ksh 2000 te houden en er vandoor te gaan.
Natuurlijk hebben we ook Chris iets gegeven voor zijn hulp, maar het is in de eerste plaats geweldig dat hij ons meteen te hulp kwam.
De rest van het personeel van het compound vertelde ons dat de agenten dat elke dag doen omdat ze geld willen hebben voor de lunch. Nou dan hadden ze deze keer wel een heel uitgebreide lunch. Bij de Kenianen vragen ze maar Ksh 200.

Dit verhaal over de aanhouding klopt perfect met ons vorige verhaal over de corruptie in Kenia (wat geen corruptie genoemd mag worden)

Emile Roemer die van 10 t/m 15 mei op werkbezoek in Kenia was heeft het mooi omschreven in zijn column 'Hoop voor Kenia'.
http://www.sp.nl/columns/626

Een berichtje in het vakblad voor de bloemisten: http://www.vakbladvoordebloemisterij.nl/nieuws/7943/keniaanse-telers-ontduiken-belasting

Brendie en Nicole